Ingezonden stukken

Het visitekaartje van iets of iemand kan men aflezen aan de materiële en mentale staat waarin zij verkeert. Kijk naar het onderwijs, de zieken- en bejaardenhuizen, begraafplaatsen, om maar iets te noemen. Die zijn afhankelijk van ons respect en zorg. In het kort gezegd komt het er op neer dat ‘alles wat niet productief is en dus afhankelijk van de goede wil van hen die nog niet in dat schuitje zitten, aan genade en goodwill zijn overgeleverd’. Als de mens geen leiding krijgt, verdwijnt het dunne laagje beschaving en hollen wij weer terug naar de beestachtige status die wij juist dachten ontgroeid te zijn.
En hierbij staat mij dan het nieuwe ziekenhuis voor ogen. Want wat aan te vangen met de mentaliteit uit het oude Sehos? Waar de geest van onbetrokkenheid, onachtzaamheid, en liefdeloosheid door personeelsgebrek zijn gang kon gaan. Is dat niet zoiets als ‘oude wijn (mentaliteit) in nieuwe zakken (nieuw ziekenhuis) doen?’
Laat ik het even hebben over mijn recente ervaringen aldaar. Sorry voor hen die zich aan dit artikel storen, maar zeg mij dan hoever kun je gaan in het relativeren?
Na een ongeluk werd ik eerst naar de poli gebracht waar foto’s, maar ook injecties en een katheter werd ingebracht. Dat laatste ging zo ruw dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Daarna reed men mij naar een gedeelte waar ik uitzicht had op afbladderende plafonds en links grauw en zwart uitgeslagen beton met dode struiken. De brancard knalde een oude louvredeur open en ik keek in een viermenszaaltje waar alle hoop op beterschap op slag verdorde. Kakkerlakken stoven voor de schoonmaakster uit. Er was niets dat ook maar enigszins moed en genezing beloofde. Kleurloos en kaal. Maar er was airco!
In dit oord van ‘Wil je uit je lijden, Sehos zal je begeleiden’, verloor ik in de eerste twaalf dagen dus alvast van de 60 kilo die ik woog, 10 kilo in dit herstellingsoord.
Om half acht kinderbed-en kip-op-stoktijd pm gaat het licht uit. Er is geen leeslampje. Midden in de nacht om vier uur, knallen de oude louvredeuren open en knarsend in hun scharnieren rijden verpleegsters met karretjes vol met van alles het zaaltje in. De zo uit hun slaap gehaalde patiënten steigeren hun bed uit van schrik. De twaalf grote plafondlichten flitsen aan omdat er snel snel even een seconde in je oor wordt gekeken en de urinezak geleegd. Zo te zien een pro forma handeling.
Er wordt niet met mij gepraat maar wel over mijn hoofd heen tussen de zussen als het bed wordt opgemaakt. Ik lig er als voorwerp tussen. De hoes van het matras is veel te kort waardoor het matras krom gaat staan. Dat ligt beroerd en je kunt daardoor niet uitrusten of ontspannen. Er is geen enkele faciliteit zoals een handdoekje, dus raapte men een sloop van de grond en gaf mij die. Of er was gebrek aan weggooibakjes voor het water om je tanden te poetsen. Je ‘wast’ jezelf met vochtige papieren doekjes die men je geeft, maar je kunt niet bij je rug komen noch bij die delen waar je aan geopereerd bent. ‘Zelfwerkzaamheid’ is zo’n kreet uit de hoek van een schijnheilige economie om zo het werk uit handen te geven. Maar het mes snijdt niet altijd aan twee kanten, oftewel de zogeheten ‘win-winsituatie’.
Hoe kon dit alles zo gebeuren? Het warm eten was immers heel goed? En dat voor een behoefte van een heel ziekenhuis kwalitatief en qua hoeveelheid uitstekend. Gevarieerd en goed op smaak. Maar ik heb er niets van kunnen eten en het ging onaangeroerd weer terug naar de keuken. Er werd ook geen melding van gemaakt wat daarvan de reden kon zijn. Zo ook dronk ik niets meer dan af en toe een bekertje yoghurt. De urine die werd afgemeten was er nauwelijks en donkerbruin. Ook daar werd misschien wel melding van gemaakt maar niets mee gedaan. De reden dat ik niets dronk had te maken met de onbereikbaarheid van de zware kan met ijswater en de hoogte waarop het stond. Het zat vast aan een zwaar nachtkastje en het verplaatsen was een klus. Nu na drie maanden voel ik nog pijn in mijn schouder van het proberen er toch nog bij te kunnen komen. Ook het ondoorzichtige plastic bekertje kun je in die rare houding niet vullen want dat zou knoeien betekenen.
Ik maakte dat kenbaar aan de keukenhulp, die met een nors gezicht mij verkeerd begreep en een volle kan verwisselde met een nieuwe volle kan. Zo bleef dus de situatie ongewijzigd. Ik droogde uit en wel zo erg dat de opperhuid van mijn benen verdroogde en losliet. Eetlust was weg en het metabolisme had dus niets te doen. Hoezo niet eten?
Na drie dagen werd ik geopereerd en kon ik daarom niet naar het toilet lopen. Midden in de nacht bel ik de nachtzuster om een po. Na een uur wachten bel ik nog maar eens. Na weer een halfuur wachten hield ik de bel zo lang aan dat zij wel moest komen. Want de nood was hoog.
Een boze zuster gaf mij een standje en zei ‘dat ik niet de enige ben die hier ligt en dus begrip moet hebben’. Waarop ik vroeg of zij mij dan even een rondleiding wilde geven zodat ik kan zien ‘dat ik niet de enige ben die hier ligt’. Met stomheid geslagen vroeg ik haar wederom om een po. Die had zij niet, snauwde zij. Ik vroeg toen of er een alternatief was en dat bleek een pamper te zijn. De volgende morgen zag de ochtendzuster dat ik de pamper had gebruikt en sprak: ,,Mevrouw, dat hebben wij liever niet.” Waarop ik getergd begon te gillen en het inmiddels toegestroomde personeel daarop afkwam. Ik vroeg aan de meute waar zij dan hun behoefte in deden. Daarop liep men schielijk weg mij tot op het bot in schaamte en frustraties achterlatend. Van toen af aan riskeerde ik geen stofwisseling meer en kon ik de natuur een halt toeroepen door niet meer te p…..
….that was the question.
Martie Genger,
Curaçao