Een gedachte
(en alle baby’s daartussen)
worden door hetzelfde
universele kanaal geperst
en maken van al hun draagsters
onveranderlijk
moeders.
Zouden deze aanstaande moeders
wanneer zij
in barensnood verkeren
bezwaren hebben en protesteren
tegen de kleur van de handen
aan hun bed?
Zwarte kinderen, witte kinderen
(en alle kinderen daartussen)
spelen in de regen
maken bootjes van papier
en laten ze los
op de rug van het water
dat door de straten stroomt.
Zouden zij in hun plezier
in het spel dat zij beleven
werkelijk bezig zijn
met de huid
of met het haar
van de beste vouwer?
Zwarte mensen, witte mensen
(en alle mensen daartussen)
ervaren dezelfde emoties
blijdschap, verdriet, woede en angst
komen langs
een onvermijdelijke zekerheid
zolang er leven is.
Zouden zij zich
in hun momenten van
nood, wanhoop of gebrek
afvragen of het gezicht
dat compassie en liefde verstrekt
past bij hun eigen kleurenpalet?
Zwarte mensen, witte mensen
(en alle mensen daartussen)
wonen in hetzelfde lijf
dat voor iedereen
even tijdelijk is
dat hopelijk oud wordt,
maar ook ziek zal worden
en dat uiteindelijk sterft.
Zou er in die laatste dagen
op dat ultieme uur
waarin een leven
ophoudt te bestaan
werkelijk ruimte zijn
om te bedenken
dat de verplegende handen
of die van de dokter
eigenlijk van een ander ras
hadden moeten zijn?
2010 © Elodie Heloise
Curaçao
