Naamsverandering Peter Stuyvesant College
Het betreft hier een serie van harde eisen waaraan niet te tornen valt. In dit licht bekeken maakt Peter Stuyvesant als historische figuur geen enkele kans in aanmerking te komen voor zulk een eer zijdens het Curaçaose volk. Dit zonder meer! Hij was namelijk medeverantwoordelijk voor enorm veel leed, vernedering, mishandeling en obstructie van de ontwikkeling van dit volk.
Feit is namelijk dat Peter Stuyvesant (op z’n minst) de uitvoerende architect was van de structurering van de slavenhandel/slavernij en kolonialistische onderdrukking van dit eiland. En alleen zij die de moeite hebben genomen zich functioneel te verdiepen in de materie, hebben begrip van de in uiterst hoge mate te veroordelen dimensie van deze te verguizen historische onrecht tegen de waardigheid en fundamentele rechten van de mensen.
De vraag die zich nu opwerpt is: Hoe kon het gebeuren dat aan Peter Stuyvesant zulk een grote eer is toegekend, terwijl hij in feite de laatste persoon is die deze eer verdient? Het antwoord is makkelijk. In die tijd (sept. 1941) namelijk, waren anderen eigenaar van dit eiland (compleet onwettig wel te verstaan) en jammerlijk ook van haar denken en haar beslissingen. De tijd is echter veranderd waardoor nieuwe situaties zijn ontstaan die een zekere graad van realisme gebaseerd op patriottisme en burgerschapszin vereisen, die op hun beurt weer geankerd zijn op kwaliteiten als o.a. eergevoel, eigenwaarde, zelfrespect en gezonde trots.
Dit opdat de Curaçaoënaar mentaal capabel is, op concrete en substantiële wijze bij te dragen tot de verdere opbouw van zijn eiland, nu hij de wens om autonoom te zijn wederom heeft bekrachtigd; een wens die volgens de wetten van de natuur tenslotte zal uitmonden in een streven om onafhankelijkheid in de toekomst. In dit kader is het veranderen van de naam van het Stuyvesant College als onze eerste hbs/havo een logische zaak.
Het is een kwestie van realiteitszin en zelfrespect. Bovendien kan zulk een daad als doorbrak dienen voor andere acties van soortgelijke aard, hetgeen per definitie een bijdrage tot de zo nodige katalysering van het emancipatieproces binnen de plaatselijke gemeenschap kan inhouden. Dit zal op zijn beurt moeten bijdragen tot de creatie van de nodige functionele bewustzijn om op daadwerkelijke wijze de verantwoordelijkheid als autonoom volk na te komen. Naar onze bescheiden mening bestaat er namelijk een substantiële discrepantie tussen onze autonomie op papier en onze mentale autonomie die hieraan vorm zal moeten geven in de praktijk; een realiteit die uiterst serieus dient te worden genomen.
Voor wat betreft de studenten van het Stuyvesant College, mijn welgemeende gevoelens van waardering, bewondering en respect omdat zij zich wisten te mobiliseren op het moment dat naar hun mening iets niet correct aan de gang was. Petje af!!
En het feit dat hun actie niet binnen bovenomschreven gedachtegang valt komt naar onze mening omdat zij of niet genoeg, incorrect of half geïnformeerd zijn. ‘And, who is to blame?’ Deze jongeren zeker niet! Bovendien dient degelijk rekening te worden gehouden met het volgende aspect bij dit soort zaken:
Elke verandering van wat in de loop der tijden tot traditie is geworden, wekt tegenstand op. Dit omdat het een realiteit betreft die deel is gaan uitmaken van het ‘identiteitsspectrum’ van de betrokken persoon/personen. Het doet mentaal pijn omdat betrokkenen het gevoel hebben iets kwijt te raken, alsof een stukje van hun ziel, van hun ‘ik’ wordt weggerukt.
In dit licht bekeken, vereist de afhandeling van soortgelijke zaken een zekere graad van voorzichtigheid, waarbij wederzijds begrip een eerste vereiste dient te zijn. Dit met als doel een eindresultaat te bereiken waar een ieder mee kan leven. Tot slot mijn vurigste hoop dat partijen elkaar zullen vinden, vergezeld van een ‘abraso paternal’ voor de studenten van het Peter Stuyvesant College, waar ik de eer heb gehad gedurende een periode les te geven.
Pacheco Domacassé, Curaçao
