Receptregelvergoeding
Ik schrijf deze brief naar aanleiding van het artikel ‘Kostenbeheersing medicijnen’ van Florance Doralice, in het Antilliaans Dagblad van vrijdag 22 maart 2019. In dit artikel pleit Doralice voor een investering in een datamanagementsysteem dat alle entiteiten in de zorg met elkaar verbindt. Ik denk dat dit een goed idee is, het is belangrijk dat de overheid gaat zorgen voor een universele infrastructuur waarin de systemen van alle zorgverleners met elkaar verbonden worden. Dit zal zorgen voor een betrouwbaarder zorgsysteem, waarbij er een beter inzicht is in het medicatieprofiel van de patiënt en de kwaliteit van de zorg toeneemt.
Een onderbelicht onderwerp in het artikel is de huidige receptregelvergoeding op Curaçao. Via dit schrijven wil ik hier meer aandacht voor vragen. In het artikel van Doralice wordt aangegeven dat de receptregelvergoeding stamt uit 2002. Destijds is het Geneesmiddelenvergoedingssysteem (GVS) geïntroduceerd, waarbij er een vergoedingsplafond voor geneesmiddelen werd vastgesteld op 7 gulden per voorgeschreven medicijn. Het idee hiervan is dat de uitgaven van de apotheek gedekt kunnen worden met 7 gulden per voorgeschreven medicijn, ongeacht de kostprijs van het medicijn.
Ik vraag mij af of de receptregelvergoeding van 7 gulden nog wel een eerlijke vergoeding is voor de apotheken op Curaçao. Momenteel loop ik stage bij een botika en het valt mij op dat de apotheken op Curaçao het financieel zwaar hebben. Ik zie dat de apotheek graag goede zorg wil leveren, maar dit gaat moeilijk door de slechte financiële situatie. Hiervoor zijn verschillende oorzaken. Zo zijn de inkomsten uit de handverkoop gedaald door de kwakkelende economie van het land. De belangrijkste oorzaken voor de slechte financiële situatie ligt echter bij de receptregelvergoeding van 7 gulden en de dalende handelskredieten van de agentschappen.
In het artikel wordt aangegeven dat de buureilanden een receptregelvergoeding hebben van 11-14 gulden. Deze cijfers zijn inmiddels verouderd. De receptregelvergoeding wordt bij onze buureilanden jaarlijks geïndexeerd en komt momenteel uit rond de 14-15 gulden. In vergelijking met Bonaire en Aruba is Curaçao dus duidelijk het ondergeschoven kindje in het Koninkrijk. Het bedrag van 7 gulden is in 2002 bepaald, maar vervolgens nooit gestegen met de jaarlijkse inflatie. Het bedrag is al 15 jaar hetzelfde, terwijl andere kosten in de apotheek wel stijgen. Uitgaande van een inflatie van 2 procent per jaar had de receptregelvergoeding inmiddels rond de 10 gulden moeten zitten. Dit is nog steeds weinig, maar komt wel al meer in de buurt in onze buureilanden.
Met de 7 gulden per receptregel kunnen apotheken op Curaçao op dit moment nauwelijks rondkomen. Sinds een aantal jaar moeten patiënten ook een eigen bijdrage van 1 gulden per receptregel betalen. Niet iedereen is bereid om deze gulden bij te betalen. Dit heeft tot gevolg dat patiënten zorg mijden, met alle risico’s van dien. Het kost de staat uiteindelijk meer geld als deze patiënten worden opgenomen in het ziekenhuis door onderbehandeling.
Al met al verwacht men op Curaçao dat er kwaliteit wordt geleverd door de apotheken. De apotheken willen dit ook, maar dit is niet mogelijk met het huidige bekostigingsmodel. Je kan alleen maar kwaliteit leveren als daar een normaal bedrag tegenover staat. Momenteel dekken de inkomsten de kosten niet van de apotheek. Het resultaat is dat er daardoor de afgelopen jaren veel apotheken zijn gesloten op Curaçao. Dit is een onhoudbare situatie en hier moet iets aan gedaan worden voordat er meer apotheken sluiten op Curaçao.
Chuck van de Capelle,
apotheker in opleiding
