Twee onvoldoendes voor Curaçao
Dia di Prensa. Donderdag - en eigenlijk al de hele week - wordt de pers van Curaçao gefêteerd en in de watten gelegd ter gelegenheid van de Dag van de Pers. Auto’s, telefoons, vliegtickets. Niets is het bedrijfsleven te gek om ons journalisten te bedanken. Het enige cadeau wat er voor journalisten eigenlijk echt toe doet, zit helaas niet tussen de watten: nieuws. En dat heeft te maken met de nieuwe regering op Forti. De regering van Gerrit Schotte.
Deze week maakte Curaçao kennis met een vreemde paradox. Gerrit Schotte wees de media op haar tekortkomingen, daar waar Schotte zelf de grote regisseur is. Wat wil het geval? Bij de behandeling van zijn regeerprogramma (dat was een jaar blijven steken op ‘Mas serka di bo’) introduceerde de premier een nieuw woord: mediacratie. Volgens de premier laat de pers zich door de politiek gebruiken als platform buiten het parlement om: de pers vergroot zaken uit die er niet toe doen; de pers is verworden tot een corrupte handlanger van luie, andersdenkende en ondemocratische politici.
Deze week kreeg de minister-president een rapportcijfer van het volk. In een representatief onderzoek mochten de kiezers zich door middel van een cijfer uitspreken over Gerrit en zijn ministers. Reikhalzend zag de premier er naar uit. Met de verkiezingsleus in gedachten lag een goede waardering zeer voor de hand. ‘Mas serka di bo’ staat garant voor vrienden. Maar Gerrit is zijn rapportcijfer nooit op komen halen. Sterker, de klasgenoten die hem hebben geholpen voor zijn rapport, zijn ook niet langsgekomen! Nou weet iedereen dat een 6- net voldoende is. Of, net niet onvoldoende. En da’s niet leuk om te horen. Sta je zo dichtbij je volk, krijg je een 6 minnetje! Toch is dit cijfer, zeker na een jaar ’in office’ zo gek nog niet. Politici krijgen zelden voldoendes en als ze die wel krijgen, toch zeker niet hoger dan een 6. Mijn moeder zou bij deze net voldoende zeggen: ‘hard werken jongen, dan komt het bij het volgende rapport wel goed’.
Waarom staan Gerrit Schotte en zijn klasgenootjes dan niet voorop in de rij om het volk te bedanken voor het gestelde vertrouwen en de positieve waardering van zijn kabinet? Het antwoord op die vraag zit in de behandeling van de media sinds 10-10-‘10. Om het journaille te pareren en hun platform zelf te kunnen exploiteren (in plaats van die luie politieke tegenstanders) heeft Schotte een persoonlijke persman geïntroduceerd: Ramsay Soemanta. Deze voortvarende fotograaf en voorlichter begeleidt de premier op al zijn wegen en voorziet de media van prachtige foto’s in de geest van ‘mas serka di bo’. Soemanta laat zien dat er geen dag voorbij gaat of onze premier opent gebouwen, geeft certificaten aan geslaagden, knipt lintjes door en onthult tekeningen of schilderingen op de muren van Willemstad. Bij al die activiteiten is geen andere media uitgenodigd. Geen lastige pers, die volgens de premier in opdracht van andere, minder welgezinde politici vragen stelt.
In plaats van dat de pers de politiek controleert, controleert de politiek de pers. Onze regering bepaalt zelf wel met wie zij praat. En ook waarover zij praat. Zo is de wekelijkse persconferentie van de ministerraad een obligate verplichting geworden van ministers die geen vragen dulden over onderwerpen die niet op de door henzelf gemaakte agenda staan. Het volk serieus nemen door te reageren op haar 6-? Het past in de opvatting dat het niet de pers, maar Gerrit Schotte is, die bepaalt wat u over zijn daden weet. En dat leidt tot twee dikke onvoldoendes. Eén voor de premier die zijn imago laat bepalen door zijn spindoctoren, de ander voor de pers die zich laat ringeloren door politiek en bedrijfsleven.
Bovenstaande is ‘de opinie van de Wereldomroep’. Dick Drayer is op Curaçao eindredacteur van Aworaki, de nieuwswebsite van de Wereldomroep.
