Ingezonden stukken

De heer van de Sande heeft middels een ingezonden brief de desastreuze gevolgen van de zogenaamde 80/20-regeling voor onze economie uiteengezet. Ik zou graag op wat andere aspecten van deze wetgeving willen ingaan. Om te beginnen zou ik willen opmerken dat andere landen ook wel wetgeving hebben ingevoerd om arbeidsparticipatie te willen vergroten. In Nederland in de negentiger jaren van de vorige eeuw bijvoorbeeld. Het verschil tussen die wetgeving en het voorliggende Curaçaose concept is echter dat de Nederlandse wetgeving erop was gericht om minderheden te beschermen. In Curaçao wordt gekozen voor het beschermen van de meerderheid. Dat is raar. Waarom heeft een meerderheid, die logischerwijs het voor het zeggen heeft in een land, bescherming nodig? Wat is er aan de hand met die meerderheid? Wetende dat hier tientallen nationaliteiten rondlopen die hier allemaal zijn neergestreken omdat ze economisch gezien op Curaçao een verbetering dachten te bereiken vergeleken met hun respectieve land van herkomst. Deze mensen werken allemaal, want daarom zijn ze hier gekomen. In die zin heeft onze wetgever dan ook gelijk; er is veel werk en onze eigen mensen werken te weinig. Maar moeten nu mensen uit de meerderheid worden aangenomen om aan de 80/20-ratio te voldoen? En mensen die klaarblijkelijk kunnen en willen werken ontslaan? Dan hadden we deze mensen niet moeten toestaan om zich hier te vestigen. Om achteraf aan hun mogelijkheden om in hun levensonderhoud te voorzien te gaan sleutelen is wel een beetje bizar. Ik denk dat de wetgeving alleen al daarom onrechtmatig is. Dan het 80-deel van het criterium. De idee is klaarblijkelijk dat ons werknemerspotentieel uit dusdanige kneuzen bestaat dat hulp van de wetgever onontbeerlijk is om deze mensen aan de slag te krijgen. Heel Curaçao moet een soort sociale werkplaats worden volgens onze wetgever? Het gekke is dat onder meer ondergetekende klaarblijkelijk ook tot die groep wordt gerekend. Immers, ik woon hier langer dan vijf jaar, spreek de taal en ben ook naar carnaval geweest; dus hartstikke ingeburgerd. Ik heb echter een heel redelijke opleiding achter de kiezen en mijn ouders hebben mij voldoende discipline bijgebracht om elke dag op te staan om te gaan werken. Ik word dan ook liever niet met die 80 procent-mensen op één hoop gegooid. Verder wil ik, als er wordt gediscrimineerd, ook liever bij de underdog horen. Dat is een meer principiële keuze. Liever onderdrukt dan onderdrukker. Met andere woorden; ik schaar mij bij die 20 procent!

Peter Muller, Curaçao