In memoriam Marlon Brown (1938-2011)
In de jaren ’80 nam Marlon het initiatief om de eerste carnavalsoptocht in Utrecht te organiseren. Sindsdien was hij niet meer weg te denken in de wereld van kunst, culturele manifestaties en mode-industrie. Het bericht dat Marlon was overleden kwam bij iedereen hard aan: een zo dierbaar mens is er plotseling niet meer. ‘The King of the road’ is uit ons midden weggerukt en komt niet meer langs.
Marlon was onafscheidelijk van zijn schoudertas die hij al jaren droeg. Alles deed hij erin, afhankelijk van zijn gesprekspartner op die dag: een cv, fotoalbum, diploma’s, agenda of een kleine collectie boeken. Zijn schoudertas vergat hij nooit. Hij stond bekend als een verteller en zo verhaalde hij een keer: ,,Vroeger werkte ik als verpleger in het San Pedro hospitaal op Aruba, waar ik politicus Juancho Irausquin en zijn vrouw leerde kennen. Toen Juancho overleed, moest ik het lichaam van de overledene verzorgen. De familie Irausquin was hiervan zo onder de indruk dat ze ervoor zorgden dat ik een beurs kreeg om in Nederland een opleiding te volgen.”
Kosmopoliet
Marlon was een kosmopoliet, multiculti-gezind en een modeliefhebber. Na een tijd in loondienst te hebben gewerkt gaf hij de voorkeur om als kleermaker/tailleur verder te gaan. Zodoende kwam hij in contact met veel mensen uit allerlei gelederen van de maatschappij die bij hem terecht kwamen voor een trouwjurk en maatpak voor bij de geboorte en Heilige communie.
Als puber was hij heel artistiek en had hij een liefde voor faam. Hij hield van harmonie en werkte vanuit zijn hart met mensen. Hij kon heel aardig zijn maar juist ook heel venijnig. Marlon was heel gemakkelijk in de omgang en was erg gemakkelijk aanspreekbaar. Hij was iemand boordevol warme liefde, erg sociaal, muzikaal en kunstzinnig. Hij kon erg trots en tegelijk eigenwijs zijn en voer dan zijn eigen koers. In sommige opzichten was Marlon een perfectionist en wilde hij alles zelf doen met de gedachte het beter te weten en kunnen dan anderen. Zijn instelling was zoiets van: ,,Ik ben de zon, ik doe het, ja ik Marlon Brown!”
Twins Hernandez
In een gesprek met de tweeling Hernandez, eigenaressen van Nubian Queen in Rotterdam, vertelde Germaine mij het volgende: ,,Hij kende ons al op onze vierjarige leeftijd en sindsdien is een hechte band opgebouwd. Marlon leerde ons kennen in de tijd dat we op Aruba en Curacao woonden en sloot ons in zijn hart en andersom. Als ik er aan terugdenk komt er heel veel nostalgie naar boven. Zulke momenten vergeet je niet gauw. De moeder werkte bij ons thuis in de huishouding en de vader was kleermaker. Iedere week kwam hij zo’n drie à vier keer bij ons langs aan de Coolsingel. Marlon deed nooit moeilijk als wij in een bespreking zaten en vermaakte zich prima met de clientèle van Nubian Queen. Hij had altijd iets te vertellen en kon iemand aan het lachen krijgen. Etnische afkomst was voor hem niet belangrijk, een interessant gespreksthema was eerder van belang. Hij was in alle opzichten een trendsetter. Marlon hield van de publiciteit en samen stonden we in de schijnwerpers.”
Anekdote
Enkele jaren geleden stonden ik en Rina op de praalwagen van onze carnavalsgroep Nubia, terwijl Marlon en Willy voorop dansten. Marlon was zoals altijd prachtig uitgedost, ditmaal als de swingende Farao. Iedere keer als hij omdraaide zag hij de twee Cleopatra’s (de zussen Hernandez) op de praalwagen die niet bewogen en gaf deze een wenk in de trend van ‘Dames meer bewegen met die heupen’. De twins waren duidelijk moe, terwijl Marlon op hoge leeftijd moeiteloos danste tot het einde van de route. Aan de vooravond van het Nelson Mandela Festival kon hij moeilijk slapen, daar hij de volgende dag als een diva moest uitblinken en z’n pak van een Egyptische koning moest afkrijgen. Heel gek, maar twee à drie weken geleden vertelde hij ons van z’n laatste wensen, voor als hij zou komen te overlijden. Wat wij heel raar vonden was dat hij een voorgevoel had dat zijn dood naderende was. Nu was hij drie jaar geleden al ernstig ziek geweest, maar daar kwam hij weer bovenop. Hij wist dat wij op vrijdag in Amsterdam zaten en kwam op donderdag langs. Hij stapte bij Nubian Queen binnen en zei tegen het team: ,,Doe de groeten aan de tweeling.” Die donderdagavond had hij ontzettend veel hoofdpijn en rugklachten.
Afscheid
Zijn wens was om op zijn begrafenis geheel in vrolijke kleuren te verschijnen. Volgens hem had het geen enkele zin om dan nog te treuren; wees blij en vrolijk in het leven was zijn devies. Als muziek moest het lied ‘We will meet again’ van Vera Lynn gedraaid worden, en daarna zijn geliefde calypsomuziek waarmee hij opgroeide en zijn eenzame dagen doorbracht. Nu wordt hem de laatste eer bewezen en wordt een hand op zijn voorhoofd gelegd als teken van afscheid. Hij was ook iemand die gepassioneerd raakte door vrouwen die een manicurebehandeling hadden ondergaan. Hij toonde een voorkeur voor het loslaten van oude patronen, maar in het diepste van zijn hart bleef hij een Arubaan, een Caribbean. Marlon wordt vanmiddag in Den Haag, ver weg van zijn geboorte-eiland Aruba, begraven. Rust in vrede Marlon en wij zullen je missen. Achter elke traan die blinkt, schuilt een glimlach van herinnering.
Quito Nicolaas, Nederland
