Politieke zelfverstikking
Hoe blij waren wij niet met de nieuwe partij Movementu Futuro Kòrsou en zijn jonge energiek overtuigende partijleider Gerrit Schotte. Ook ik had hoge verwachtingen. Ik had immers op ‘jong’ en op ‘verandering’ gestemd! Blij en verwachtingsvol en niet gehinderd door welk ‘onweergerommel’ dan ook.
Hoe verrassend onthutsend en verfrissend waren de eerste prangende statements van de leider van Pueblo Soberano. Hoe verwachtingsvol waren wij niet toen zij en hun getrouwen op het Staten- en regeringspluche plaatsnamen. Het tijdperk van de Grote Verjongende Verandering was aangebroken. Reikhalzend keken wij over onze eigen hoofden en de kritiek om ons heen naar de toekomst van ons nieuwe land, Pais Kòrsou. En toen, en nu, na 10-10-‘11? Wat is er overgebleven, van al die vele en mooie woorden?
Met veel verbale en fysieke emoties worden ‘heilige huisjes’ van voorgaande ‘vijandelijke’ coalities afgebroken. Afgebroken? Oh no, no way, niet afgebroken. De huisjes blijven in hun heiligheid bestaan, alleen de ‘bewoners’ werden en worden per direct gedeporteerd en vervangen door eigen ‘heilig verklaarden’. Een ‘nieuwe vorm’ van ‘oude monumentenzorg’. Alles wat ‘oud en goed onderhouden is’, moet je nooit afbreken. Alleen ‘poppetjes’ vervangen, ‘simpel as that’.
Als een tsunami zwellen steeds hoger wordende golven van democratisch ongenoegen tegen de kantelen van Fòrti, Fort Amsterdam. Maar niemand op het Fort lijkt het stukslaan van deze golven te willen horen, voelen of zien. Of moeten zij eerst over de muren slaan om hun weg te vinden naar de vertrekken van de macht? Maar dan is het misschien te laat. De ‘waterdichte Schotte(n)’ zullen de kracht van die aanstormende golven niet meer tegen kunnen houden. Zoals dat regelmatig ook op andere plekken op onze grote kleine wereld gebeurt.
Democratie en politiek veronderstellen dat de politiek naar ‘het demos’, het volk luistert. En niet, dat het volk naar de politiek moet luisteren. Democratie vooronderstelt dat het volk haar vrije mening kan en mag uiten, en niet dat monden van vrije meninguiters worden gesnoerd, of dat hun pennen worden gebroken en in de mondi gedumpt. Zoals zo vaak gebeurt met spullen waar wij snel vanaf willen. Vrije meningsuiting is niet ‘ongestraft zomaar twijfel zaaien over de regering van Curaçao’ - de huidige niet en de toekomstige ook niet. Dat is een ‘mondsnoerder’, een ‘angstgegner’. Dat riekt naar macht en dictatuur. Maar het riekt ook naar angst van de huidige macht om de macht te verliezen over het land en het volk. De macht verliezen aan het volk? No way! En zo verstikt de huidige politiek zichzelf. Een verontrustende ontwikkeling. Heel verontrustend. Want een kat in nood slaat wild om zich heen. Heel wild soms.
Zal er ooit een partij komen die gaat voor de leuze ‘alleen het beste is goed genoeg?’ Want dat is wat je in stilte wenst bij iedere nieuwe partij, bij iedere nieuwe verkiezing. Een partij, die gaat en vooral staat voor kwaliteit, integriteit en professionaliteit, wars van iedere vorm van nepotisme en vriendjespolitiek. Een partij die gaat en vooral staat voor de belangen van het land en het volk van Curaçao. Een schier onmogelijke opgave in onze op emoties en relaties gefundeerde minisamenleving. Dat zal men in Nederland nooit begrijpen. En wij hier, ook niet!
Reinoud van den Berkhof schrijft regelmatig opiniebijdrage voor het Antilliaans Dagblad.
