Nos Welita (2)
Ik viel van verbazing uit mijn stoel en ben eerst gisteren opgekrabbeld. Verbazing omdat ik van meneer Weeber, die ik tot voor kort heel hoog had zitten als weldenkend mens, nooit een dergelijke verzuchting had verwacht.
U, meneer Weeber, heeft uw uitstekende opleiding in Nederland gehad. Daar heette u nog gewoon Karel. U heeft uw hele leven uw geld verdiend in Nederland; was een spraakmakende, om niet te zeggen toonaangevende, architect en heeft het zelfs geschopt tot professor op dezelfde Technische Universiteit als waar ik ook enige tijd heb mogen studeren.
Met al dat in Nederland verdiende geld heeft u op Banda’bou een paar duizend meter grond gekocht en een voorbeeldig huis gebouwd. En wat krijgen we nu? Klagen over Nederlandse normen en regelgeving?
Ik besef dat heel veel Nederlandse regels voor een weldenkend mens absurd zijn, zeker hier in de tropen 8.000 km verderop. Iedereen kent wel een paar hilarische voorbeelden. Laat zulke regels dan ook nog controleren door de saaiste, stijfste, fantasielooste mensen die zich ambtenaar noemen en je weet wat je te wachten staat. Het resultaat is wel dat Nederland een geordend land is met een functionerend rechtssysteem. Een klein land, met weinig natuurlijke grondstoffen dat het desondanks in de rangorde van landen ver geschopt heeft, zowel op wetenschappelijk, cultureel, sportief als financieel gebied. En waar diens burgers het goed tot zeer goed hebben. Bovendien heeft het landje door de eeuwen heen een aantal zeer memorabele, wereldwijd gerespecteerde dochters en zonen voortgebracht. Een natie om heel trots op te zijn en waar je graag onderdaan van bent. Inderdaad, met veel irritante regels, maar ook met instanties waar je je recht kan halen. Precies het tegenovergestelde van Curaçao, een toonbeeld van ongeordendheid en willekeur. Waar mijn buurman, een voormalige topambtenaar van het ministerie van Onderwijs het presteert om, als enige in de nette buurt, op onze erfgrens een schotelantenne van maar liefst 2,5 meter doorsnee neer te zetten. Zeg maar bij wie ik moet zijn, meneer Weeber?
Ik geef toe, dat soort ‘relax man’ en ‘laissez faire’ heeft ook zijn aantrekkelijke kanten, een vriendin noemt dat bloemrijk de ‘charme van het eiland’. Maar meneer Weeber, om dat vanaf nu als norm te propageren, echt, ik had u wijzer geacht.
Want geeft, volgens u, ‘zelf nadenken’ het recht tot stelselmatig te laat op je werk komen? Geeft ‘zelf nadenken’ het recht nooit iemand terug te bellen ook al beloven we dat? Is ‘zelf nadenken’ de rechtvaardiging om je aan geen enkele afspraak te houden? Leidt ‘zelf nadenken’ tot de staat van het huidige Curaçaose wegennet? Is ‘zelf nadenken’ de oorzaak van de derde-wereldkwaliteit van e-mail servers en tv-signaal? Is ‘zelf nadenken’ de reden dat ondanks de officiële talen Nederlands en Papiaments alle Curaçaose banken en sommige overheidsbedrijven ongeremd in slecht Amerikaans met hun Curaçaose klanten communiceren? Heeft ‘zelf nadenken’ de veiligheid van het Curaçaose vliegverkeer gebracht tot het bekritiseerde, hedendaagse niveau? Moet ‘zelf nadenken’ ertoe leiden dat elk ziekenhuis er voortaan uitziet als het Sehos? Zorgt ‘zelf nadenken’ ervoor dat de gezondheidszorg straks net zo betrouwbaar functioneert als de straatlantaarns op Curaçao?
Zelf nadenken, het klinkt bijna als zelf beslissen. Meneer Wiels heeft uw stukje waarschijnlijk al als fanmail getagd.
Meneer Weeber, laat u nakijken, er zwerft een losse bloedprop door uw hersens. En wat die subsidie betreft? Ik heb een tip voor u. Als uw opdrachtgever géén subsidie aanvraagt, hoeft ú zich niet te ergeren aan de ‘Nederlandse’ regeltjes.
Maar ja, het geld hè.
Hans van Swoll, Curaçao
