Ingezonden stukken

Maandagmiddag werd ik opgeschrikt door een telefoontje met het bericht dat mijn moeder op klaarlichte dag, in haar huis overvallen is door twee gemaskerde mannen. Dit is voor iedereen die er ooit mee te maken krijgt een afschuwelijk moment, je bent machteloos en je weet niet hoe snel je richting je moeder moet om haar te helpen. En waarom ik dit vooral voor mijn moeder zo erg vind?
Mijn moeder doet al meer dan 50 jaar vrijwilligerswerk op de Santa Rosaweg. Vanaf begin jaren 60 heeft zij daar aan huis een vrijwilligersorganisatie opgezet.
Nu, op haar 76ste, is ze daar nog elke dag mee bezig: om tweedehands kleren, goederen en van alles wat mensen bij haar aan het hek afgeven, te sorteren en alle nog goed bruikbare spulletjes te verkopen of verdelen. Met de opbrengst worden de minder bedeelde kinderen van het eiland op allerlei manieren geholpen en ondersteund. Dit gebeurt dus ook al die jaren thuis, op het tuinpad, want zo was het ook begonnen; gewoon thuis. Iedereen die het nodig vindt om hulp te bieden of te krijgen kon/kan daar terecht. Elke dag weer, ook de zaterdagen en zondagen, zorgt mijn moeder ervoor dat spullen die door anderen ‘gedoneerd’ zijn een goed plekje bij iemand in de samenleving krijgen die zich dat niet kunnen veroorloven. Het gaat vooral om de Curaçaose kinderen zegt zij zelf, daarom doet zij dit nog altijd en zou zij dat ook blijven doen. De organisatie doet nog veel meer, maar het voornaamste gebeurt gewoon vanuit huis bij mijn moeder.
Ook maandagmiddag was zij na weer zo’n drukke ochtend met Ayudo Social, bezig in haar huis, de vogels eten geven, wat opruimen, gewoon de dagelijkse dingetjes, toen er ineens twee gemaskerde mannen binnen stonden.
Zij waren allebei gewapend en allebei nog maar ‘kwajongens’ zoals mijn moeder ze zelf omschrijft. ‘Gelukkig’ hebben zij haar lichamelijk niets aangedaan. ‘Gelukkig’ waren zij meteen weg nadat zij al haar sieraden hadden afgerukt, waaronder haar trouwring samengesmolten met de trouwring van mijn vader, welke zij al meer dan 50 jaar om haar vinger had. Zij heeft alle sieraden moeten afstaan want dat wilden ze hebben, zeiden ze: geld en goud.
Het kan helaas iedereen gebeuren, overvallen te worden, maar als je weet dat iemand zo hard voor de gemeenschap heeft gewerkt en haar huis bijna niet uitkomt omdat haar wereld zich vanuit daar en rondom daar afspeelt, dan is dit heel moeilijk te verkroppen. De emotionele waarde van die ringen is, zoals u begrijpt, onbetaalbaar. Het verdriet dat zij die ringen nu voor altijd kwijt is, is dan ook onherstelbaar.
Deze gebeurtenis, helaas voor veel mensen bijna geen nieuws meer, zal zoveel nasleep krijgen. Zoals ze elke dag deed, zal mijn moeder haar hek, haar huis en niets meer open kunnen laten staan zodat mensen spullen kunnen afgeven. Zij zal een oplossing moeten zoeken voor haar stichting, haar lust en leven, en alles wat zij elke dag voor onze gemeenschap over had. Nu is ook zij een slachtoffer, nu zijn wij en vele anderen hierdoor ook slachtoffer. Precies op de plek waar zij zoveel voor de Curaçaose jongeren heeft gedaan, is zij door deze jongeren zelf - denkt zij - bedreigd, overvallen en is haar kostbaarste persoonlijke sieraad afgerukt. Het vertrouwen is behalve bij haar, ook bij ons, haar kinderen, helemaal weg. Hoe kon dit nou gebeuren? Zijn er bij die boeven dan helemaal geen grenzen? Kunnen we hier iets aan doen? De politierecherche zegt van wel: de gemeenschap moet opstaan en protesteren. Protesteren tegen alle veel te zachte wetten tegen deze ‘crimineeltjes’, was een advies dat wij kregen.
We moeten hier iets aan doen. Voordat het ook uw moeder, vader, kinderen, familie, geliefden of wie dan ook meer overkomt. Ik zou dat wel willen, ik zou graag hier iets aan willen doen. Maar wat weet ik niet. En helaas kan ik dat niet alleen. Wie helpt mij en ook mijn moeder hiermee?
Gabrielle ‘Ella’ Horsten-Rozendal