Commentaar: Confronterend
De ‘talk of the town’ was het gisteren en vandaag wéér, als de Centrale Bank CBCS er een speciale persconferentie aan besteedt: de uitspraak van het gerecht - van een moedige rechter - in de groepsaansprakelijkheidsprocedure van Ennia (aangestuurd door de CBCS sinds de noodregeling van medio 2018) tegen de eigen, inmiddels ex-bestuurders en vooral ook tegen de eigen ‘ultimate beneficial owner’ (ubo), de Iraans-Amerikaanse miljardair Hushang Ansary. Een voor Curaçao en de eilanden even bijzondere als zeldzame uitspraak: de gedaagden zijn veroordeeld tot betaling van schadevergoeding van - voor alle gedaagden samen en alles opgeteld - ruim één miljard gulden. Vrijwel conform de vordering van Ennia/CBCS. Een mooie dag voor Curaçao. Het had althans een heel dramatische kunnen worden als de rechter tot een andere uitkomst was gekomen in de Ennia/Ansary-zaak. Maar tienduizenden polishouders kunnen nu hoop koesteren. De oorlog is zeker nog niet gewonnen, deze belangrijke slag wel. Er zal vast hoger beroep (en cassatie en nog meer juridische tegenwerking) komen. Maar dankzij een aantal die doorzetten - terwijl anderen dachten het wel even te regelen tijdens een onderhoud met Ansary in Miami - ligt er nu een keihard vonnis en wel ‘uitvoerbaar bij voorraad’. Het is nog los van de vraag hoe zo’n uitspraak te executeren, dat het geld ook daadwerkelijk terugkomt. Dat wordt nog een steile berg, maar aan deze rechter heeft het niet gelegen: ze heeft naast de getoonde durf een monnikenwerk moeten hebben verzet. Echter, wat er in staat stemt niet tot vreugde, eerder boosheid. Het gaat over ongegeneerde hebzucht van de aandeelhouder(s). Dat gaat mogelijk ook buiten de landsgrenzen aandacht trekken, want het raakt zelfs voormalig president Bush. Maar voor het Land Curaçao, de gemeenschap, gaat het om de hoogst pijnlijke blindheid van een aantal lokale functionarissen/toezichthouders en met name commissarissen. Als daarvan de namen hardop worden genoemd, is dat een heel pijnlijke affaire. Binnen de verzekeringsgroep werd ten tijde van Ansary met geld gesmeten. Was het zwijggeld? Om mogelijk kritische monden te snoeren, terwijl enorme kapitalen werden onttrokken? Was het naïviteit, was het overschatting van het eigen kunnen en zijn zij voor de gek gehouden, of was dit ook hebzucht? Het is te hopen dat deze confronterende uitspraak kan werken als katalysator voor een snelle definitieve oplossing ten behoeve van de polishouders, maar de samenleving moet ook door een proces van confrontatie en reiniging met zichzelf, zich afvragen hoe dit mogelijk is geweest.
