Ongehoord
Het is ongekend en vooral ongehoord dat een vonnis van een onafhankelijke rechter gewoonweg niet wordt nageleefd. Dat is schending van de basisregels in een rechtsstaat. Het wordt nóg ernstiger als een aan de overheid gelieerde instelling, een overheidsstichting als Fundashon Wega di Number Kòrsou (FWNK) waarvoor ministeriële verantwoordelijkheid geldt, dit doet en eigenhandig beslist of een rechterlijke uitspraak al dan niet welgevallig is en wel of niet conform het rechterlijk bevel wordt gehandeld. In dit geval gaat het om door de overheid benoemde en aangestelde bestuursleden, die weigeren gevolg te geven aan een vonnis dat nota bene ‘uitvoerbaar is bij voorraad’. En zelfs de advocaat van de overheidsstichting meent dat sprake is van een slecht vonnis en wenst de uitspraak niet na te leven. Het kan uiteraard niet zo zijn dat een stichting van de overheid, die in het maatschappelijk verkeer altijd allereerst zelf het goede voorbeeld moet geven, beslist een vonnis aan zijn laars te lappen. Het oneens zijn met of teleurgesteld zijn over een rechterlijk oordeel kan en mag - dit gebeurt dagelijks meerdere keren, waarbij door het gerecht partijen in het gelijk en in het ongelijk worden gesteld - maar daarvoor zijn wel wegen te bewandelen. Juridische wegen, die bekend moeten zijn bij zowel raadsman Pieter van FWNK als voorzitter Römer van de overheidsstichting, aangezien hij zelf jurist/advocaat is. Er kan beroep worden aangetekend tegen het oordeel in kort geding van de rechter, maar intussen dient wel te worden voldaan aan wat aan de verliezende partij is opgedragen. Een wisseling van de minister van Economische Ontwikkeling, of zelfs het aantreden van een nieuw kabinet in de plaats van een transitiekabinet, mag de regering er niet van weerhouden kordaat in te grijpen bij FWNK en de weg die ex-minister Martina vorige week insloeg te vervolgen. De vraag is namelijk in hoeverre het bestuur - waarin bovendien twee rifero’s (loterijhouders) zitten met eigen zakelijke en persoonlijke belangen en een voorzitter die vooral bezig lijkt deze belangen mede te behartigen - het overheidsbeleid vertolkt. Een vonnis naast zich neerleggen, kan nóóit zijn waar een rechtgeaarde overheid/regering in een democratie met wetten en regels voor wil staan. Fout is fout. Bovendien speelt het bestuur van de overheidsstichting met gemeenschapsgelden. Indien de dwangsom op de bestuursleden persoonlijk zou worden verhaald, dus als zij het uit eigen portemonnee zouden moeten betalen, dan zou zeer waarschijnlijk het vonnis allang gerespecteerd zijn. Waarom niet als het publieke middelen betreft? Gelukkig is FWNK gisteren na grote druk tot rede gekomen, maar fraai is het allerminst. Aan zo’n bestuur heeft de overheid niets.
