Hoezo persvrijheid?
Het hoofdstuk Marvelyne Wiels is afgesloten, aldus premier Asjes afgelopen week in de Staten. Hij bedoelt niet dat het einde verhaal is voor de Curaçaose Gevolmachtigde minister in Den Haag. Integendeel, hij geeft aan dat het wat hem betreft einde discussie is. De minister-president van de grootste regeringspartij Pueblo Soberano (PS) wil het er gewoon niet meer over hebben. Dat hebben we wel eens eerder gehoord, een bewindspersoon die zei dat hij wilde dat er over een bepaald onderwerp niet meer gediscussieerd zou worden. Zoals Asjes’ voorganger, premier Schotte (MFK), die het niet meer wilde hebben over de screening; van hemzelf en zijn ministersploeg. Het punt is alleen dat Schotte noch Asjes daarover beslist. Zeker zolang het debat géén bevredigende antwoorden oplevert, er géén keiharde bewijzen op tafel komen, zal het onderwerp terug blijven keren.
Curaçao als natie is het slachtoffer. Want de reputatieschade is aanzienlijk: in het vertegenwoordigend orgaan van Curaçao in Nederland, het Curaçaohuis, zit namelijk iemand die het niet zo nauw neemt met de waarheid en dus níet de ‘ambassadeur’ is die de eilandbevolking verdient. Dat is een slechte zaak. Maar coûte que coûte moest Marvelyne Wiels gespaard worden. Dat ging op een uiterst afkeurenswaardige wijze. Eerst werd al een persconferentie in Fort Amsterdam ingezet om recht te praten wat krom is en tegelijkertijd de pijlen te richten op bepaalde media en tevens individuele journalisten. Afgelopen week werd daar in het parlement een schepje bovenop gedaan.
Dat deze Gevolmachtigde minister behouden moet blijven, tot daar aan toe. Dat Asjes en PS bereid zijn haar te verdedigen, ook akkoord; Soberano heeft immers bewezen in het verleden wel vaker met halve waarheden en veel grootspraak weg te kunnen komen. Maar dat de tweede grootste regeringspartij PAIS het integriteitsbijltje er zo makkelijk bij neergooide, is voor vele aanhangers van deze partij moeilijk te verteren. Zeker nadat PAIS-leider Rosaria een grote broek aantrok en aanvankelijk zei ‘openlijke excuses’ van Wiels te eisen. Tegelijk is het te begrijpen dat hij en veel van zijn partijgenoten het kabinet en de coalitie niet op dit moment en op dit punt willen laten klappen. Maar onnodig en ontoelaatbaar is het wel en dus geheel niet goed te praten dat uiteindelijk - aan het eind van het liedje - de boodschapper van het slechte nieuws de gebeten hond is. De journalist, de media, die zijn/hun werk deden om gedocumenteerd onderzoek te doen naar leugentjes om bestwil en andere misstappen en om deze vervolgens aan de kaak te stellen. Het is onacceptabel dat de Staten zich als decor hiervoor laten misbruiken om deze journalist/media publiekelijk aan de schandpaal te nagelen. Behalve dat dit de wereld op z’n kop is, gaat hier een kennelijk bewust bedoelde boodschap van intimidatie en dreiging vanuit. Het is gevaarlijk indien een staatsorgaan als niets minder dan het parlement schijnbaar openlijk instemt met het door sommige regeerders en volksvertegenwoordigers vertrappen van de fundamentele rechten van meningsuiting en persvrijheid. Dat is nog vele malen ernstiger dan een Gevolmachtigde minister die haar curriculum vitae verfraait.
