Wet vs. fatsoen
Een Statenmeerderheid is voorstander van het tijdelijk weren of schorsen van een parlementslid dat formeel verdachte is in een strafrechtelijk onderzoek. De fracties die vóór zijn zitten zowel in de coalitie als in de oppositie. Er lijkt dus eensgezindheid te bestaan om Gerrit Schotte - premier van Curaçao van 2010 tot 2012 en daarna Statenlid/fractieleider voor zijn MFK - als (hoofd)verdachte van witwassen en valsheid in geschrifte niet langer deel te laten uitmaken van het Curaçaose parlement. Na suggesties hierover van PAR en later ook PAIS, was MFK er als de kippen bij om aan te geven dat nergens in de wet staat dat een parlementariër die voor het Openbaar Ministerie (OM) als verdachte geldt zijn zetel beschikbaar moet stellen. De partij benadrukt dat Schotte (nog) niet is veroordeeld door een rechter. Ook wijst de MFK op de grote populariteit van Schotte, gezien het aantal stemmen dat hij verkreeg bij de vervroegde verkiezingen twee jaar geleden.
Allebei is waar. Op grond van de wet hoeft een verdacht Statenlid niet op te stappen en kan hij daartoe ook niet worden gedwongen. Maar chique is het allerminst om een volksvertegenwoordiger te hebben tegen wie concrete aanwijzingen bestaan dat hij strafrechtelijk in de fout ging. Een politicus, zeker een gekozen parlementslid, wordt toch geacht een goed voorbeeld te zijn en elke schijn tegen zich te vermijden. Bovendien heeft een van criminele daden verdacht lid niet alleen een negatieve uitstraling op de persoon in kwestie en zijn partij, maar ook op het Statencollege als geheel. Curaçao staat te boek - in binnen- én buitenland - als land waar nu al geruime tijd één van de 21 gekozen volksvertegenwoordigers strafrechtelijk wordt vervolgd door justitie. Dat is slecht voor het imago van het land.
Het is dus in feite wet versus fatsoen/ethiek. Conform de bestaande wetgeving mag een verdacht iemand rustig blijven zitten. Maar het goedfatsoengevoel van bijna elk weldenkende burger geeft aan dat zo iemand tijdelijk dient terug te treden om weer in volle glorie in het parlement terug te keren als hij van alles is vrijgepleit. Als Schotte en MFK hier gevoelloos voor blijken te zijn, dan rest inderdaad maar één mogelijkheid: wetswijziging zoals PAIS, de tweede grootste regeringspartij, wil. Dat is doorgaans een lange weg. Maar de democratische meerderheid lijkt er al te zijn; overigens een ander helder signaal richting de MFK-leider. Dat niet alles wat mag ook goed is.
