Imago is alles
ANALYSE
Nog niet eens zo heel lang geleden werd er op Curaçao een beetje neergekeken op toerisme. Bezoekers van het eiland vonden de gastvrijheid op het eiland onder de maat. In winkels werd je geholpen door (meestal) dames bij wie de verveling van het gezicht spatte. In de horeca slofte de bediening naar je tafel en weer terug naar de bar waaraan ze hangend met de collega’s de dingen van de dag bespraken. De uitleg die sommige deskundigen eraan gaven was dat mensen een leuke tijd geven, bedienen met een glimlach, te dicht bij het slavernijverleden kwam. Op Aruba was veel minder slavernij en was de bevolking minder belast.
Of dat écht de verklaring is, valt te betwijfelen. Feit is dat je geen succes maakt van het toerisme als je je gasten niet met open armen ontvangt. Tegenwoordig is dat ook op Curaçao doorgedrongen, al zal menigeen vinden dat er nog steeds veel verbeterd kan worden. In tegenstelling tot enkele tientallen jaren geleden is toerisme een belangrijke en zelfs dé belangrijkste economische pijler geworden en daar wordt hard aan gewerkt.
Toch blijft er een probleem. De toerist wordt nu meestal wel met een glimlach ontvangen, de investeerder vindt nog maar moeizaam zijn weg naar het eiland. Ondernemers, met de Vereniging Bedrijfsleven Curaçao (VBC) voorop, blijven erop hameren dat het investeringsklimaat onvoldoende is. Procedures lopen te traag en vergunningen aanvragen is een kwestie van heel veel geduld. Het is ongetwijfeld goed als daar verandering in komt.
Maar er is veel meer. Het gezaghebbende blad The Economist drukte in een landenrapport over Curaçao onlangs de bestuurders met de neus op de feiten. Er is geen vertrouwen in de politiek: Curaçao heeft een fragiele coalitieregering. En als men denkt dat de wereld niet weet wat er op dat kleine Curaçao gebeurt, vergeet het maar. In het rapport werden alle gebeurtenissen van de laatste jaren beschreven: van de moord op politicus Helmin Wiels tot aan het geweld zoals de schietpartij op Hato. En als er politici worden verdacht van witwassen of betrokkenheid bij misdaden, zoals ex-premier Gerrit Schotte van MFK (zaak Babel) en zijn partijgenoot George Jamaloodin (zaak Maximus), wordt dat ook vermeld.
Een investeerder die dit leest, denkt wel twee keer na voor hij zijn geld in dit eiland steekt. De huidige regering mag dan financieel orde op zaken hebben gesteld, veel vertrouwen wekt het niet dat Pueblo Soberano (PS) als de grootste partij op termijn volledige onafhankelijkheid wil en regelmatig schopt tegen het Koninkrijk. Daar komt nog bij dat om de haverklap rechtszaken worden aangespannen (of ermee wordt gedreigd) door een partij, MFK, waarvan de leider wordt verdacht van witwassen. En de advocaten van diezelfde partijvoorman proberen aan de andere kant op allerlei manieren rechtszaken te ontregelen door wrakingsverzoeken in te blijven dienen. Allemaal politiek gerommel dat binnen de Curaçaose verhoudingen misschien nog begrijpelijk is. Uit het rapport van The Economist blijkt dat dit ook naar buiten gaat. Buitenlandse entrepreneurs die het nog aandurven hun geld op Curaçao te besteden, laden al bijna bij voorbaat de verdenking op zich dat ze andere motieven hebben dan winst maken.
Om nog een keer de vergelijking met Aruba te maken: daar gaat het echt niet zo veel beter dan op Curaçao. Maar premier Mike Eman draagt uit dat het goed gaat met het eiland en dat zijn regering een eenheid is en vol plannen zit om het nog beter te maken. Het imago van de regering Eman en Aruba is tig keer beter dan dat van Curaçao. De politici op Curaçao zouden eens beter na moeten denken voor ze weer eens naar de rechter stappen, een minister wegsturen of aanklagen, of elkaar de huid volschelden en daarmee bewust de vuile was buitenhangen met als doel de ander te beschadigen. Kortom, ze moeten wat minder aan zichzelf denken en meer aan de bevolking die zij vertegenwoordigen en aan het imago van Curaçao. Wellicht dat dan de investeerders vertrouwen krijgen in het eiland waarvan de politici zeggen dat ze er zo veel van houden.
