Curaçao kan aan de feestdagen beginnen in de wetenschap dat er met Klesch Group een belangrijk akkoord is bereikt over de toekomst van de Isla-raffinaderij en de olieterminal bij Bullenbaai.
Die toekomst was lange tijd ongewis, terwijl het huidige exploitatiecontract met PdVSA als ware het een tijdbom aftelde, waardoor de spanningen opliepen. De deal met de groep van de Amerikaan Gary Klesch komt dan ook op de valreep; later dan wat volgens de ‘Timeline Project Arawak’ de bedoeling was (namelijk uiterlijk eind november) en slechts één week voordat 31 december 2019 officieel de laatste dag is dat Petróleos de Venezuela de operator is. Weliswaar is eind vorige maand met de Venezolanen afgesproken dat er in 2020 nog een transitieperiode volgt, maar daar lijkt een paar dagen voor de jaarwisseling nog maar weinig concrete invulling aan te zijn gegeven. Hoe dan ook zal die transitie met PdVSA in het teken staan van afbouw (‘winding down’). Het is nog onduidelijk wat dat de komende maanden precies gaat betekenen voor de bedrijfsactiviteiten en de circa duizend Isla-werknemers. Feit is echter dat er met de ‘Asset Purchase And Sale Agreement’ met Klesch weer perspectief is: voor het personeel, voor de economie en voor Curaçao. Sluiting van de raffinaderij, zoals op Aruba of op Trinidad gebeurde, zou zeer vergaande sociaaleconomische en financiële gevolgen hebben gehad, met massale emigratie tot gevolg, waardoor Curaçao nog verder in een negatieve spiraal zou belanden. Dit doemscenario, dat lange tijd reëel dreigde, is nu van de baan. Er gloort weer hoop in een periode dat het Curaçao al jaren achtereen flink tegenzit. En dát is wat nu, daags voor Kerst en Oud en Nieuw, vooral telt. Hoop en zicht op betere tijden. Natuurlijk zijn er nog veel vragen over de exacte inhoud van de overeenkomst; voor wat betreft de financieel-materiële voordelen voor de gemeenschap maar zeker ook de aangescherpte milieunormen. Tevens zullen de besprekingen met de Isla-bonden over het personeel en hun arbeidsvoorwaarden nog een zware dobber kunnen vormen, zoals de onderhandelingen van overheids-nv Refineria di Kòrsou (RdK) met Klesch niet eenvoudig zijn geweest. Want Klesch komt niet om onze mooie ogen, of omdat het concern zo begaan is met het lot van de aardige mensen van Curaçao. Klesch vestigt zich primair omdat de onderneming mogelijkheden ziet hier geld te investeren en een ‘return on investment’ te realiseren. Dat is logisch. Topman Gary Klesch staat verder bekend als een keihard zakenman. Dat zal voor velen wennen zijn, maar geeft ook de nodige helderheid: geen gedraal, afspraak is afspraak. En überhaupt het feit dat Klesch met Curaçao in zee gaat houdt in dat hier een business- of verdienmodel wordt gezien; en dat is goed nieuws voor het eiland. Er zijn genoeg eilanden in de regio die een petroleumverleden hebben, maar die momenteel als oninteressant gelden. Zustereiland Aruba is met een volledig verlaten raffinaderij het beste voorbeeld. Ja, Curaçao stond de afgelopen maanden noodgedwongen vaak met de rug tegen de muur, terwijl de klok onverbiddelijk doortikte. Maar er ligt nu wel een deal die kansen biedt. Dit biedt de bevolking de mogelijkheid om zich de komende jaren in meer rust te oriënteren en voor te bereiden op de verschillende toekomstscenario’s. Politieke leiders en stakeholders moeten dan de durf hebben om bij hun strategische keuzes ook een situatie zónder de ruim een eeuw oude olie-industrie te betrekken. Niets is immers voor eeuwig en regeren is vooruitzien. Bon Pasku!
