Wnd. Rijksvertegenwoordiger tijdens dodenherdenking

Van een onzer verslaggevers
Kralendijk - Tachtig jaar geleden, tijdens de Tweede Wereldoorlog, was er het kamp Playa P’ariba, waar een ‘melting pot’ aan personen gedetineerd werden: Nederlandse leden van de NSB, Duitse, Oostenrijkse en Italiaanse inwoners van Aruba en Curaçao, Duitse zeelieden, communisten en Joodse vluchtelingen. Vandaag de dag is op dezelfde plek een hotel gebouwd, ‘een symbool van vrijheid’.

Woorden van waarnemend Rijksvertegenwoordiger Jan Helmond bij de dodenherdenking op het Wilhelminaplein in Kralendijk. Van een melting pot is nog steeds sprake op heel Bonaire. ,,Die kleine eilandgemeenschap van toen - met 6.000 mensen - is uitgegroeid tot een melting pot van 25.000 Bonairianen van allerlei achtergronden. Mensen die hier zijn geboren en getogen, net zoals hun voorouders.
Maar ook mensen voor wie Bonaire later in het leven een dierbaar thuis geworden is.

Mensen zoals ik.” En nu is er die dreiging van wat er in de wereld gebeurt en waarbij ook Bonairianen zich onveilig kunnen voelen. Helmond: ,,Ik weet zeker dat níemand van ons verlangt naar een wereld van oorlog en conflict. Ook op ons geliefde Bonaire willen we in vrede en harmonie met elkaar samenleven. Daar zullen we zelf iets voor moeten doen. Hoe kunnen we vrede, vrijheid en veiligheid op Bonaire waarborgen? Ik geloof dat dit allemaal bij onszelf begint. De manier waarop we omgaan met onze buren, collega’s en kennissen. Waar ze ook geboren zijn: op Bonaire, in Nederland, in Venezuela of ergens anders. Welke huidskleur ze ook hebben. Wat hun moedertaal ook is. Wat hun geloof of levensovertuiging ook is en wie ze ook maar liefhebben. Vrede, vrijheid en veiligheid beginnen met een open houding naar álle anderen om je heen.”

Een van de belemmeringen in het contact, zo stelt Helmond, is de verschillende moedertalen die er gesproken worden. ,,Velen van ons spreken óf Papiaments óf Nederlands. Twee talen die wereldwijd maar door weinig mensen worden gesproken.
En steeds meer mede-Bonairianen spreken Engels of Spaans. Twee wereldtalen.

Dus is het - in een wereld die snel verandert - misschien wel belangrijk om het Engels en het Spaans meer ruimte te geven. Maar wie we ook zijn, we delen dezelfde diepe liefde voor dit eiland.”