Ik ben al een paar maanden niet naar de stad geweest en schrok mij dood toen ik vanmorgen daar doorheen liep. Het deed mij denken aan de ghosttowns in de goedkope Italiaanse spaghettiwesterns, één grote dode boel.
Uit nieuwsgierigheid ging ik tellen hoeveel panden er leeg staan en het resultaat was Breedestraat Punda 3, Madurostraat (een van de drukste straten in Punda) 7 lege panden, Prinsenstraat 5, ten oosten van parkeergarage Pietermaai 10.
Ik ben maar opgehouden met tellen want het eerste waar ik aan dacht was Sambil, want dat zal een ghosttown zijn voordat het opengaat dat is zeker, met hun 6 tot 8.000 mensen per dag die ze denken te trekken, alleen de laatste avond van het Tumbafestival trekt 6 to 8 duizend mensen maar deze mensen denken dat ze dat zullen halen en dan zeg ik dromen kost niks.
Ik heb bijna mijn hele leven in toerisme gezeten en heb honderden Chata-vergaderingen meegemaakt en weet dat ze er al tientallen jaren over praten om de eigenaars van de gebouwen in de stad een belastingvoordeel te geven zodat ze appartementen van de tweede en derde verdieping van hun gebouwen kunnen maken zodat er meer leven (vooral ‘s avonds) in de stad komt.
Tot vandaag, nou praten we al zeker twintig jaar geleden, kunnen ze geen beslissing nemen en alles waar het om gaat is dat aan de buitenkant van de gebouwen trappen moeten komen naar de appartementen toe want nu is de ingang naar boven door de winkels. En we blijven maar praten en weer een commissie in het leven roepen die dat weer gaat bestuderen en consultants binnenhalen om de boel weer te bestuderen, want de vorige consultants zijn ondertussen al met pensioen, wat weer handenvol geld gaat kosten; ondertussen ligt Punda aan een infuus en hebben ze de pastoor al gebeld om het heilig oliesel te geven, want Punda is op sterven na dood!
En dat, terwijl er plannen zijn om de façade van Cinelandia te behouden en te restaureren en van de achterkant cafés en winkels te maken en er bestaat ook een plan om het gebouw ten westen van Pietermaai Parking wat nou leeg staat (ex La Curaçao) om daar een hotel van 60 kamers te maken en een blok van 30 appartementen voor lokale mensen en de benedenverdieping een shoppingmall te maken, maar zoals altijd gaat alles hier moeilijk en traag en moeten we wachten totdat de Heilige Geest naar beneden komt.
Ik geloof dat we een minister van Economische Zaken en Ontwikkeling hebben, ik weet het niet zeker want ik zie hem nooit, die is vaker op reis dan de vorige paus die we hadden, ik durf te wedden dat hij volgende week opeens op een dienstreis naar Brazilië moet voor een of andere conferentie over het behoud van de paarse kikkers in het Amazonegebied. Dat durf ik te wedden!
Als je appartementen in de stad hebt heb je automatisch meer leven, de prijzen zullen dan ook dalen want de lokalen die daar wonen, gaan echt niet de toeristenprijzen betalen, de restaurants en cafés zullen beter gaan draaien, meer werkgelegenheid en de regering krijgt meer belastinggeld binnen en alles wat ze nodig hebben is ‘ja’ van de regering en daar zitten ze al een jaar of 20 op te wachten.
Geen wonder dat het per capita inkomen op Aruba rond de 21.000 dollar per jaar is en wij zitten te sukkelen met amper 15.000 dollar per jaar.
Daarom blijf ik lachen op deze klip, dat ‘poko poko’-gedoe kost ons handenvol geld alleen zien ze dat niet want ze zitten te wachten op een commissie met een wegenkaart en een consultant die hun laat zien waar ze naartoe moeten.
Arthur Donker, Curaçao

ADletters logo