De slogan van dit jaar van de Unep (United Nations Environment Programme) luidt: ‘verhef je stem, niet de zeespiegel’. We hebben een tsunami watch-kuststation ingericht om metingen van de zeespiegel te verrichten en die monitort een mogelijke tsunamidreiging. Een bezorgde delegatie vertrekt einde van dit jaar naar Samoa, terwijl wij hartelijk meedoen met de uitstoot van gassen in de atmosfeer en dus zelf meewerken aan broeikasgassen voor opwarming van de aarde. De hele saliña ligt vol vuilnis en afval en de door vele duizenden vrijwilligers opgeruimde vervuilde delen van Curaçao zijn inmiddels weer kleine landfills. Ondertussen kunnen de duurzame enthousiastelingen hun windmolens en zonnecellen weer in de dozen terug stoppen. Ik zou niet eens durven af te reizen naar Samoa, ik zou mij rot schamen.
De kranten staan vol van een MoU die is getekend met de PdVSA en Green Town is weer ergens in de la verdwenen over de ruggen van de 18 dodelijke slachtoffers van die rochelende, hoestende en proestende Isla landfill. s’ Avonds licht mijn gezicht op door de vlammen op het Isla-terrein, en dan vraag ik mij af...hoe zelfredzaam zijn wij? Hebben wij de capaciteit om de negatieve gevolgen van een catastrofale ramp te beperken? Zijn wij voorbereid op een ramp zoals zich voordeed in Moerdijk toen er een ontploffing ontstond bij de Shell? Nederland scoort gemiddeld op risico’s, maar hoog op risicoreductie omdat men zelfredzaam is. Risicoreductie begint lang voor een (natuurlijk) gevaar optreedt. Naar mijn weten hebben wij niet eens een rampenbestrijdingsteam paraat, die kan optreden als die Isla ontploft, er een tsunami komt, een vliegtuig neerstort, laat staan als die zeespiegel gaat stijgen. Tomas zorgde al voor complete ontregeling en dat is chicken feet. Maar ach, hier gebeurt toch niks is het motto, manana otro dia en de zon schijnt op Samoa. Welterusten!
Dominique Adriaens, Curaçao