In de afgelopen tijd zagen we in de kranten diverse praatjes over Hato Airport langskomen. Minister Stanley Palm die zei dat het met de airport anders zou moeten, hij bedoelde, hij wil meer inkomsten. Rudy Sprock schrijft twee bladzijdes vol over Hato om maar aan te geven dat hij alles beter weet dan wie dan ook. De oud-minister uit Nederland, Willem Vermeend die hier bij KPMG komt vertellen dat je bij aankomst op Hato moet swipen. Ja, ja, beste Willem Vermeend, wij kennen elkaar uit het verleden, ook jouw praatjes lossen het probleem bij Hato niet op. Niemand van deze praatjesmakers keek door de bril van een consument, niemand keek door de bril van de gebruiker van de airport. ‘Het Probleem’, dan bedoel ik onder andere de paspoortcontrole, waar een toerist die negen en een half uur heeft gevlogen, nog eens onnodig langer dan een uur in de rij moet staan wachten voor de controle van zijn paspoort. Daarna wordt de toerist geplaagd door de douane die geen zin heeft om heel actief die drie honderd toeristen er soepel en deskundig doorheen te werken. Dat moet in veel gevallen weer een uur duren voor een gemiddelde toerist met een zwembroek en een tandenborstel. Dit is ‘Het Probleem’ wat ik bedoel. Ik zou Toonchi niet zijn zonder anekdote, goed, daar komt die anekdote dan. Jaren geleden kwamen we met een groep van acht Nederlandse journalisten op Hato aan, met de opdracht van het CTB om een vriendelijk en mooi stuk over Curaçao te schrijven. We stuitten op een lange rij wachtenden voor de paspoortcontrole. We merkten op dat enkele van de poortjes niet waren bemand/bevrouwd. Had de airport /paspoortcontrole in de planning niet op onze aankomst gerekend ? De KLM timetabel staat steeds voor een halfjaar vast. En wij maar in de rij staan, we mochten niet verder lopen. Een journalist zou de journalist niet zijn zonder op onderzoek uit te gaan. Wat was er gebeurd? Na onze KLM-landing was er een vliegtuig uit de Dominicaanse Republiek aangekomen, met aan boord veertig hoeren/prostituees, die op Curaçao aan het werk moesten. Die groep prostituees had gezamenlijk een formulier/brief, ze werden door een medewerker van de airport begeleid en heel soepel door paspoortcontrole en de douane heen geleid. Wij, de journalisten, wisten inmiddels de achtergrond, we waren heel verbaasd dat prostituees onder leiding van een airportmedewerker voorrang hadden op toeristen. Een journalist zei: ,,De prostituees hier op Curacao krijgen een betere behandeling dan journalisten.” Natuurlijk kregen we toen heel veel praatjes en veronderstellingen, van wat blijft daar aan de strijkstok hangen. Nog een kwinkslag aan het einde: De praatjes vullen op Curaçao Airport wel degelijk de gaatjes.
Toonchi Diepstraeten, Curaçao
