In de Verenigde Staten is er een welbekend gezegde, politics makes strange bedfellows, waarmee bedoeld wordt dat politieke tegenstanders, wanneer het hun goed uitkomt, het opeens volledig eens zijn met elkaars zienswijze en ferm gezamenlijk optrekken om een ‘gemeenschappelijke vijand van het volk’ te bestrijden. 
Een schoolvoorbeeld hiervan is te vinden in de bestrijding van de Bosmanwet die in het parlement in Nederland aan de orde is. Tjonge jonge, wat een eensgezindheid in de lokale politiek op Curaçao, terwijl het the man on the street op Curaçao een zorg zal wezen, wat de implicaties van die wet zijn. Sterker nog, velen vragen zich af waarom de politiek zich daar zo druk over maakt in plaats van alle tijd, energie en aandacht te richten op het creëren van werkgelegenheid, zodat men in de toekomst verzekerd is van brood op de plank. Pure struisvogelpolitiek in een tijd van economische neergang.
Nog een voorbeeld van struisvogelpolitiek is de unanieme ondersteuning van de motie voor het openhouden van de Isla-raffinaderij. Dit, terwijl iedereen met een klein beetje gezond verstand beseft dat die lokale roestbak onvermijdelijk tegen de vlakte moet over een paar jaar, omdat er geen enkele (niet één) buitenlandse investeerder bereid zal worden gevonden om anderhalf miljard dollar risicokapitaal te steken in een aftandse raffinaderij die beyond repair is.
PdVSA zal daartoe zeker niet bereid zijn, want die was het alleen maar erom te doen te verdienen, zonder de noodzaak te investeren in het bouwen van een raffinaderij. De op internet gepubliceerde jaarcijfers van PdVSA laten zien dat het bedrijf daar prima in geslaagd is. Miljarden winst heeft PdVSA sedert 1985 behaald met de exploitatie van onze oude roestbak. Maar zelfs indien door één of andere merkwaardige kronkel in de hersens van het PdVSA-bestuur zou worden besloten toch de raffinaderij open te houden en daarin te gaan investeren, zelfs dan zal Cadivi als beheerder van het nationale deviezenfonds van Venezuela er een stokje voor steken.
Als betrekkelijk ‘kleine’ bedragen van om en nabij de 20 miljoen dollar, die de lokale luchtvaartmaatschappijen nog in Venezuela tegoed hebben, Cadivi reeds hoofdbrekens bezorgen, dan is het uiterst naïef van onze regering en ons parlement om te veronderstellen dat Cadivi een export van anderhalf miljard dollar vanuit Venezuela naar Curaçao zal goedkeuren. Pure wishful thinking, pure struisvogelpolitiek. Zelfs Aruba, waar een veel modernere raffinaderij staat, kan er maar niet in slagen om een duurzaam huurcontract daarvoor in het buitenland te werven. Tegen de vlakte moet die roestbak. Er is al een werkbaar alternatief met het Green Town-project.
Echter, dezelfde politici die het zo roerend met elkaar eens zijn over de Bosmanwet en over het openhouden van de raffinaderij, diezelfde politici bestrijden elkaar te vuur en te zwaard over andere politieke issues. Zij geven zich met hartstocht over aan hun bekende en geliefde tijdverdrijf, te weten op het persoonlijke vlak politieke tegenstanders aanvallen en opzettelijk in diskrediet brengen met vooral insinuaties die kant noch wal raken. Een destructieve manier van politiek bedrijven met het oogmerk de regering te destabiliseren. Schoolvoorbeeld: de pogingen van een PAR-Statenlid dat zich in allerlei bochten wringt om karaktermoord te plegen op de minister van Economische Ontwikkeling door die af te schilderen als staatsvijand nummer één, omdat die ooit in een grijs verleden een idee had over hoe er door middel van een modern communicatiemiddel een sms-loterij op touw zou kunnen worden gezet en die dat idee op het Bureau Intellectuele Eigendom ter bescherming heeft gedeponeerd.
Opeens is volgens de PAR het bedenken van een nieuwe soort loterij illegaal. Het commercieel opereren van dat idee zonder vergunning, dát is illegaal, niet het bedenken daarvan, of is ‘denken’ op zich soms ook illegaal?
Een ander schoolvoorbeeld van onbehoorlijk politiek bedrijven is de twistzieke en dus destructieve manier waarop de PAR-fractie minister Bitorina over de hete kolen sleurt in verband met het debacle van de distributie van de schoolboeken door Stichting Studiefinanciering Curaçao (SSC). De politicologen van de PAR behoren te weten dat het ter verantwoording roepen van een minister in een zittend kabinet, uitsluitend betrekking heeft op de politieke verantwoordelijkheid van die minister voor het door hem of haar gevoerde beleid.
De PAR meent minister Bitorina ter verantwoording te moeten roepen voor de desastreuze gevolgen van het onvoorbereid en ondoordacht, met veel kunst- en vliegwerk omgeturnde onderwijsbeleid dat plaatsvond in een periode lang voordat minister Bitorina deel uitmaakte van het landsbestuur. Legio waren destijds de ingezonden brieven in de lokale pers die keer op keer waarschuwden voor deze gevolgen, die keer op keer hun zorg uitten over het niet goed voorbereid zijn van deze implementatie van nieuw beleid, die keer op keer vragen stelden over hoe de regering dit gratis onderwijs dacht te financieren in de toekomst nadat de eenmalige, vanuit de Refineria di Kòrsou verkregen, dividenduitkering zou zijn opgegaan, want op=op zo heet dat in de handel en wandel in de samenleving, maar ook bij de overheid.
Maar op dit moment maakt de PAR minister Bitorina het leven zuur over bestuurlijk handelen dat plaatsgevonden heeft lang vóórdat zij tot minister van onderwijs benoemd was. De staatsrechtelijke bevoegdheid van politieke verantwoording te doen afleggen jegens de Staten door ministers, is niet bedoeld om op het persoonlijke vlak ministers onnodig in diskrediet te brengen.
Marguérite Nahar, Curaçao

ADletters logo