Ik was tien jaar oud, toen het Statuut in werking trad en de Antillen de autonomie verkregen. Ik was nog veel te jong om de diepere betekenis van deze nieuwe staatsvorm te begrijpen.
Mijn omgeving verkeerde in jubelstemming en niet in het minst mijn oom We, die na zijn studietijd in Nederland terugkeerde naar Curaçao. Als pas afgestudeerde sloot hij zich aan bij de Nationale Volks Partij. Hij steunde de oprichter en leider van deze partij, mr. dr. M.F. da Costa Gomez (Doktor)met hart en ziel in zijn strijd als ‘emancipator’ van het Curaçaose volk.
Tijdens het koloniale bewind stichtte de regering slechts scholen in en rondom Willemstad. Het was de rooms-katholieke missie die scholen in de buitenwijken vestigde en onderwijs gaf en het volk al doende ontwikkelde en leerde emanciperen.
Doktor bezocht deze buitenwijken bijna elke week om de mensen daar kennis bij te brengen en ook van zijn kant hun emancipatie te bevorderen. In die tijd kende het rooms-katholieke onderwijs scholen waar de ouders schoolgeld voor moesten betalen (skol di plaka) en scholen met gratis onderwijs voor de kinderen in de armere wijken (skol di pornada).
Helaas was dit laatste onderwijs vaak van lager niveau, maar als de zusters en fraters of onderwijzers merkten dat leerlingen bijzonder intelligent waren, dan stuurden ze hen naar de skol di plaka, terwijl ze geen geld hoefden te betalen…
Toen Doktor in de regering kwam, introduceerde hij subsidie voor de scholen di pornada, zodat er gelijkheid van onderwijs ontstond. Doktor heeft zich tot aan zijn dood gewijd aan zijn volk dat hem zo innig dierbaar was.
Het doet me pijn te moeten constateren dat zoveel jaren na het vastleggen van het Statuut, waarna wijzelf het heft in eigen handen konden nemen om ons land verder te ontwikkelen, we al enige tijd het roer kwijt zijn en de oorspronkelijke idealen met voeten treden. In plaats van een beter en eerlijker land op basis van gelijkheid zijn we op veel terreinen achteruitgegaan, zeker op het gebied van onderwijs…
Mijn cri de coeur is dat we onze handen gezamenlijk weer ineenslaan om te tonen dat de idealen van Doktor en zijn strijd niet vergeefs waren. We zijn in staat om met onze kennis, inzet en met hard werken in samenwerking met Nederland van ons geliefde Curaçao weer die parel in de Caribische Zee te maken die met haar diepe glans ons blij maakt en anderen nieuwsgierig maakt naar ons eiland en inspireert om ons voorbeeld te volgen. Zijn wij met z’n allen bereid dit te doen?

Een Curaçaose in hart en nieren,
Helga Mensing, Curaçao