In een vorig artikel heb ik de voorbeeldige werknemer geprezen, omdat er velen zijn die wel degelijk zeer goed functioneren en trots mogen zijn op hun prestatie. 
Vandaag wil ik uitweiden over het feit dat dienstverlening verreweg het grootste aandeel is van het werk dat we dagelijks verrichten. Dit benadrukt meteen de economische en financiële invloed die ons dagelijks werk heeft op onze gemeenschap. Waar wij tekort schieten in dienstverlening, lijdt de hele gemeenschap eronder.
De leerkracht voor de klas, de dokter die zijn patiënt behandelt, de accountant, de timmerman, de metselaar, verpleegster, elektricien, telefoniste, de persoon aan de balie, de werknemer in een hotel, de kelner, bartender, politie, rechter, de werkster die je huis en de hotelkamer schoonmaakt, et cetera. Allemaal verlenen ze een dienst aan de cliënt, die een enkeling kan zijn, een groep of een hele gemeenschap.
Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben is, dat hun werk een klant tevreden stelt of het leven aangenaam maakt op allerlei manieren en in diverse disciplines. Het enige verschil is dat sommige disciplines direct contact hebben met de klant en andere weer niet. Wanneer er kritiek is op de service, kan dit variëren tussen de kwaliteit van het geleverde product of dat het langer heeft geduurd dan afgesproken. Wanneer het gaat om persoonlijk en direct contact met de klant (serveerder, politie, winkelbediende), is de kritiek gericht op de manier waarop de klant is behandeld.
Het is juist op dit aspect van direct contact dat de klant de meeste kritiek heeft. En het is juist hier dat wij behoorlijk tekort schieten. De toerist vindt het eiland prachtig, bewondert onze architectuur, vindt onze gerechten heerlijk, maar vindt dat de service te wensen over laat.
Er zijn verschillende oorzaken aan te wijzen voor dit gebrek aan vriendelijkheid, aan hoffelijkheid, waardoor de klant het gevoel krijgt niet welkom te zijn. Sommigen wijten dit aan onvoldoende vooropleiding of vaardigheid, een gebrekkige opvoeding, racistische vooroordelen, een gevoel dat dienstverlening het werk van slaven is, enzovoorts. De gedachte dat ‘men mij toch niet kan ontslaan omdat de wet en de vakbond mij beschermen’, heeft tot gevolg dat de werknemer zich niet voldoende inzet om het werk naar behoren te doen. Hij of zij meldt zich ziek wanneer het hem/haar uitkomt, soms zelfs in grote aantallen bij hetzelfde bedrijf. De kosten bij ontslag zijn zo hoog, dat men vaak de werknemer maar in dienst houdt. Sommigen sloffen maar wat rond, anderen zonderen zich af om een sigaret te roken of alcohol te drinken, terwijl anderen weer rustig een hoekje ergens opzoeken om te slapen.
Wanneer de werknemer wordt geconfronteerd met het hierboven beschreven gedrag, verdedigt men zich soms met ‘de klant kwam binnen zonder te groeten en met een stuurs gezicht en was bijzonder ongemanierd’. Of de bouwvakker valt uit met ‘Ik hou niet van de wijze waarop die ‘makamba’ mij opdrachten geeft; ik ben niemand zijn slaafje’.
Laten we de zaak duidelijk stellen: op het werk dient men zich te houden aan opdrachten, je moet dienst verlenen, ongeacht of je klant stuurs kijkt of je niet groet. Want het is wanneer jij de klant een bediening geeft van de bovenste plank, dat jij wel het gevoel krijgt dat je op een professionele wijze je werk hebt gedaan en dat je trots mag zijn op een uitstekende prestatie. Dit is de waarde van je werk. De voldoening dat je gepresteerd hebt!
Alleen wanneer wij met zijn allen presteren, zal ons land kunnen concurreren en overleven.
Joseph ‘Jopi’ Hart, Curaçao