Toen ik in de media las dat 110 studenten terug willen komen en hun studie hier aan de UNA willen voortzetten, gingen die paar haren op mijn hoofd recht overeind staan, want ik loop al jaren te zeggen dat wij van tevoren weten dat een hoog percentage studenten het niet zal halen in Nederland vanwege slechte voorbereiding en het niet voldoende beheersen van de Nederlandse taal waardoor ze vanaf het begin al achter raken.
Het gevolg is dat ze gaan klitten bij elkaar en zoals gewoonlijk iedereen en alles de schuld geven. Niets is makkelijker dan te zeggen dat ze gediscrimineerd worden want dan hoeven ze zich niet te schamen door te zeggen dat de fout bij hen ligt.
Ze denken dat het een paradijs is omdat ze opeens vrij zijn om te doen en laten wat ze willen zonder ouderlijke supervisie; opeens kan haar vriendje wel bij haar blijven slapen zonder dat ook maar iemand zich daarom druk maakt, discipline vliegt gelijk het raam uit en ‘let the fun begin’ met alle gevolgen van dien.
De ouders zitten met een torenhoge schuld en zullen dat jarenlang moeten afbetalen.
En nu denken ze erover om meer in de buurt naar scholing te zoeken voor onze studenten. Wat zal er dan gebeuren? Hetzelfde. Om de simpele reden dat onze mensen de talen niet (meer) beheersen.
Ze kunnen zich niet eens in hun eigen taal uitdrukken, laat staan in het Engels (Amerika/Puerto Rico/Bahama’s/St. Maarten) of Spaans (Colombia/Venezuela/Sto. Domingo). Een voorbeeld hebben we al want zelfs in Nederland kunnen ze zich niet in het Nederlands uiten.
Dus laten we eerst kijken waar de fouten liggen en daaraan werken voordat we elk jaar weer kinderen naar het buitenland sturen, wetende dat een hoog percentage daarvan het niet zal halen.
Maar ja, wie ben ik? Ik zeg het al jaren; met Papiaments kom je nergens, niet in Holland, niet in de regio, niet in Noord-Amerika. Als je zeilt kan je de wind niet veranderen, je past je zeilen aan om je doel te bereiken!
Maar ja, door koppigheid en door politieke vriendjes op posities neer te zetten waar ze geen verstand van hebben krijg je deze situaties en kan je ook de toekomst van deze klip voorspellen.
‘Nos Mes Por’ (Wij kunnen het zelf) werkt allang niet meer. Wordt het niet tijd dat we een keer onze hoofden buigen en accepteren dat we het zelf niet kunnen en hulp vragen? Met valse trots bereik je niets, alleen ontneem je de toekomst van een heleboel kinderen.
Waarom maak ik mij kwaad? Omdat ik van deze klip hou en blijf lachen want zolang we met amateurs werken zal ons eindproduct op amateuristisch niveau blijven!

Arthur Donker,
Curaçao