Lokale politici roepen luidkeels dat dit gemenebest wel door Curaçao zelf bepaald zal worden, maar ze zien niet dat ze door hun gedrag zelf al bepalen dat het gewoon die kant op gaat.
Curaçao onttrok zich na het rapport Rosenmöller aan uitspraken van de Rijksministerraad. Curaçao onttrok zich creatief aan het Cft door een vreemd soort politiek boekhouden via de overheidsbedrijven. Wat is dan nog de waarde van het Statuut, terwijl men bovendien ‘moord en brand’ schreeuwt als Nederland zich op basis van het Statuut met ons zou inlaten, bijvoorbeeld inzake het milieu rond de Isla. Dat moet dus veranderen.
Het wordt buigen of barsten en Curaçao zal niet buigen. Daardoor komt de gemenebest-constructie vanzelf in beeld. Ook de tijdlijn is goed te voorspellen. In 2019 stopt de huurovereenkomst met PdVSA. In 2019 moeten leningen met Nederland worden afgelost en in 2019 loopt de zogenaamde ‘Grandfather’-clausule af, waardoor de financiële sector de vele belastingvoordelen niet meer zo kan doorgeven aan haar klanten als vroeger. De sector krimpt (Robeco is al vertrokken). In 2019 zal ook het nieuwe ziekenhuis (te duur) worden opgeleverd en moet de overheid bijspringen.
Te voorspellen valt dat St. Maarten voor die tijd uit de Centrale Bank stapt en nu ook formeel op de dollar overgaat. De schulden op Curaçao lopen op en devaluatie (ik schat 30 procent) is onvermijdelijk. Nederland zal dus meer toezicht eisen en dat accepteren de lokale politici niet want ‘die bepalen het allemaal zelf’. Nederland bouwt de spanning op met een ‘Toelatingsregeling kansloze Antillianen’ (Nederland gaat dat ook ‘zelf doen’).
Curaçao hapt naar adem en Nederland doet een geste: de restschulden worden verminderd, maar dan wel in een gemenebest. Curaçao heeft geen keus en zal het helemaal zelf beslissen… Uiterlijk in het jaar 2019 valt het doek en zijn we ‘vrij’.
Philippe Maaskant, Curaçao