Door Reinoud van den Berkhof
‘Vertrouwen’ of ‘konfiansa’ is een woord dat meer en meer naar de periferie van ons geweten sluipt. Dat moet ook wel. Want het is zoek. Waar je ook maar kijkt in ons Koninkrijk. Het is veelal onvindbaar.
Immers de overheid vertrouwt de burgers niet meer en de burgers hebben geen vertrouwen meer in de overheid. Want vertrouwen is meestal wederzijds. Dat geldt ook voor de politiek. En omdat het er niet meer is, worden zowel het begrip als het woord uit onze samenleving verwijderd. Althans zo lijkt het.
Fraude is het nieuwe woord en begrip dat tegenwoordig steeds meer in het Koninkrijk opduikt. Het manifesteert zich als een ontwakende vulkaan. Iedere keer komt op weer een andere plek nieuwe, stinkende modder omhoog. Fraude is soms enerzijds, soms anderzijds en soms wederzijds. En fraude komt zowel in de beste als in de slechtste families voor. Het lijkt wel of onze totale samenleving meer ‘fraudegevoelig’ is geworden. Het heerst als een parasitaire en virale mentale infectie. Doodeng, en heel moeilijk te bestrijden!
Zo komt fraude steeds meer aan het licht bij ziekenhuizen, artsen en specialisten via controles van zorgverzekeraars. Ook de inspectie gezondheidszorg laat zich niet onbetuigd. Door al die opgespoorde fraudegevallen raken steeds meer mensen hun vertrouwen in de politiek, in de overheid, in vroegere eerbiedwaardige beroepen en de daarbij behorende professionaliteit kwijt. En erger nog, zij gaan zelf ook sjoemelen, zoals bij de PGB’s.
Zo raakt de hele Koninkrijkssamenleving steeds meer verziekt. Niet louter de roeping, het beroep en de professionaliteit van artsen zijn richtingbepalend voor hun handelen, maar ook ‘het grote geld’ en ‘de macht’ die in Nederland Zorgland de dienst lijken uit te maken.
Voorheen werd ons dushi Kòrsou in Nederland maar wat graag afgeschilderd als ‘het grote boeveneiland’, maar nu ineens lijkt Nederland rap op weg om de eerste plaats te veroveren als het gaat in de strijd om de ‘Grootste Boef Award’ binnen het Koninkrijk. Maar, dankzij kritische programma’s als ‘Radar’ en ‘Zembla’ en het graafwerk van kritische onderzoeksjournalisten of kritische patiëntenverenigingen komen veel misstanden in Nederland vroeg of laat aan het licht. Ook het OM laat zich niet ‘de fraude van het brood eten’, en vervolgt waar het vervolgen kan. En zo wordt het de Nederlandse boeven steeds moeilijker gemaakt om hun malafide praktijken verborgen te houden.
Op ons dushi Kòrsou zijn we helaas zo ver nog niet. Het OM mag zijn werk niet meer doen, en slecht nieuwsbrengers jagen wij per kerend vliegtuig snel ons eiland af. Kritische onderzoeksjournalisten motten wij hier niet, en kritische vragen stellen over zaken die wij ontkennen, believen wij ook niet. Wablief?
Programma’s als ‘Zembla’ en ‘Radar’, zo succesvol in Nederland, maken hier geen schijn van kans, want ‘stel je eens voor dat...’ En daarom staat de kwaliteit van onze gezondheidszorg op een laag pitje, dienen wij dubbele en soms driedubbele declaraties in. En doen wij nog veel meer dingen die God ons verbiedt, maar waar wij ons niets van aantrekken. Want wij geloven in God, gaan iedere zondag naar de kerk, en biechten op tijd om onze zonden te vergeven en vergeten.
En, wij blijven met ons Caribische vergrootglas naar anderen, en vooral Nederland kijken. Naar wat ‘die ander’ en Nederland allemaal niet goed doen. Want ergens moeten wij ons eigen straatje toch schoon vegen, nietwaar?

Reinoud van den Berkhof schrijft regelmatig opiniebijdrage voor het Antilliaans Dagblad.