In kinderboeken worden koningen vaak beschreven als lachwekkend, nors, lui, gek op jagen en eten die bulderend van het lachen worden afgebeeld met een dikke buik. Veel plezier beleeft het sprookjesvolk nooit van hun koning, het loopt meestal verkeerd af. Bij koninginnen ligt het net andersom, die zijn geduldig, lief, mooi, snel en slim. Nederland krijgt na drie koninginnen op een rij opnieuw een koning, daarom driemaal hieperdepiep hoera! Het Nederlandse volk moet op dinsdag 30 april op gezag van de overheid massaal feesten, een festijn bedacht om teleurstellingen bij voorbaat te verzachten. Als het volk op die dag net voordat de zon opkomt richting hoofdstad vertrekt, genieten Italianen, Spanjaarden, Turken, Marokkanen, Surinamers, Antillianen en Polen van deze extra vrije koude regenachtige dag in hun benauwde flatjes met de verwarming aan van een ongekende stilte. Zelfs hun eigen kroost is door scholen in oranje gestoken touringcars naar de Dam in Amsterdam gesleurd. Tegen de achtergrond van een rood-wit-blauw decor loopt een vrolijke koning in een oranje boerenkiel vergeven van geheim agenten tussen het volk genietend van bier, zure bommen, haringen, oranjeappeltjes, oliebollen, zaklopen, ringsteken, brandewijn met suiker, pannenkoeken, pruimenjenever, warme chocolademelk, knakworstjes en draaiorgels met op het eind vuurwerk en doet alsof hij deze folklore voor het eerst ziet. Precies hetzelfde als in de beroemde Italiaanse film ‘Una giornata particulare’ van Ettore Scola met Sophia Loren en Marcello Mastroianni, waar Mussolini een massaal feest met zwarte vlaggen voor zijn fascistisch volk optuigt ter gelegenheid van het eerste bezoek van vriend Hitler aan Rome op 8 mei 1939.
Nooit eerder werd dit eiland door een echte koning bezocht. Behalve zeerovers en slaven was hier niets te beleven, dus geen eer te behalen. De nieuwe koning kent ons al lang, had nota bene een huurhuis aan het Spaanse Water. Hij komt omdat Nederland eist dat elke uithoek van het Koninkrijk hem toejuicht en de banden verstevigt. Maar voor hoe lang nog? Het zou huichelachtig zijn als wij hem zelf hadden uitgenodigd nu steeds meer stemmen opgaan elkaar eindelijk eens los te laten. De koning zal dit moment zeker nog meemaken. Wij moeten daarom nu de eerste symbolische stap zetten en tijdens een eigen feest in augustus, op de dag van de herdenking van 150 jaar bevrijding van de slavernij, van het koningshuis afscheid nemen zodat ook zijn Argentijnse koningin in november in het paleis achter de open haard kan blijven zitten. Hoe langer hij op die troon zit, hoe pijnlijker straks de breuk. Zijn wij zoals de koning dan niet volwassen?

Carlos Weeber, architect,
Curaçao