In de ingekorte versie van zijn lezing in Barbados worden zeven kolommen gewijd aan speculaties over verwantschappen tussen architectuur en andere vormen van cultuur en slechts één kolom over het onderwerp zelf: De (moderne) architectuur van het Caribisch gebied. Ronny Lobo merkt daarbij op dat oude gebouwen wel, maar moderne gebouwen niet vallen onder Caribische architectuur, Penha wel, Cinelandia niet. Met andere woorden: moderne architectuur speelt in onze cultuur geen rol. Waarom en hoe dat komt wordt niet uitgewerkt. Moderne gebouwen in het Caribisch gebied en ook hier zijn volgens Lobo veelal ontworpen door Europese architecten. Hij noemt vervolgens Gerrit Rietveld en Ben Smit. Maar waarom die? Als je het boek van Ronald Gill over de architectuur op Curaçao van de 20e eeuw er op naslaat had hij er wel tien moeten noemen, waaronder enkele uit de regio. Maar dit paste blijkbaar niet in zijn betoog. Een gemiste kans, een teken dat deze lokale architect zich bij de status-quo heeft neergelegd en voortaan tevreden is met tambú en tumba.
Carlos Weeber,
Curaçao.