Ik kijk nooit naar TeleCuraçao, dat moet ik eerlijk toegeven; ik heb daar de moed niet toe. Maar voor de acht belangrijkste personen van het land Curaçao op dit moment, wil ik mij toch even vermannen. Ik zap snel naar onze nationale zender. Ze zijn aan het aftellen..., spannend. Nog drie minuten, nog twee minuten, nog een minuut, nu gaat het gebeuren, ik zit op het puntje van mijn stoel. Nee hoor, niks ervan, even geduld hebben. Maar lang kun je niet op het puntje van je stoel blijven zitten, dat realiseert TeleCuraçao zich niet.
Wat gebeurt er nu? Nu komt de grote baas vertellen dat de spelregels veranderd zijn, omdat er een verdacht mailtje schijnt te circuleren. Ik snap er de ballen van. De oude spelregels ken ik niet, dus de nieuwe zeggen mij niets. Debat is debat, vind ik.
Eindelijk, de gespreksleider komt in beeld en stelt voor om snel te beginnen. Geen slecht voorstel. De eerste vraag gaat over het tekort op de betalingsbalans, meteen de moeilijkste. Spraakverwarring alom. De een heeft het over de uitgaven van de overheid, de andere over de startpositie van 10-10-’10. De vraag is hoe de tekorten in te perken. Met andere woorden, wat moet er in de toekomst gebeuren. Maar iedereen heeft het over wat in het verleden wel of niet gebeurd is, tot een van de leiders wijselijk ingrijpt.
De discussie gaat nog even door totdat het tijd wordt voor de volgende vraag: ,,Hoe komt het dat het financiële debacle nu pas aan het licht komt?” De belangrijkste vraag van de avond, wat mij betreft, want ik moet 2.000 gulden gaan bijdragen. Nu wordt het spannend.
Wacht eens even. Wat gebeurt er? Ik kan het niet geloven. Nu breekt mijn klomp! Ik heb gekeken naar de lijsttrekkersdebatten op de Nederlandse zenders. Ik heb gekeken naar Obama versus Romney op CNN. Ik heb geluisterd naar de monologen van Chávez. Maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Het debat wordt onderbroken voor Wega di Number Kòrsou. Gokken is belangrijker dan de toekomst van het land. Gokken is belangrijker dan het land regeren. Gokken is belangrijker dan stemmen.
Ik hou mijn hart vast. De politieke leiders gaan vreselijk stampij maken. Er blijft geen spaander heel van de studio. Heremetijd. Van de schrik ga ik plassen.
Ik kom terug en durf niet naar het televisiescherm te kijken. Het derde winnende nummer wordt getrokken. Wat? Het debat wordt gewoon voortgezet, niets aan hand. De vraag wordt herhaald, want die is inmiddels iedereen kwijt, zo belangrijk is het debat. Ik zie een leider nog snel op zijn iPhone kijken hoeveel hij gewonnen heeft...
Roy Evers, Curaçao