Hoe komen we hier uit?
In de periode die we nu met zijn allen gaan betreden moeten we overwegen om ons ‘Si!’ en ‘No!’ verleden los te laten. Er moet een gezonde relatie geschapen worden waarin we zaken kunnen aansnijden, niet meer als meesters en dienaren, maar als gelijken, waarin iedereen zijn gezichtspunt frank en vrij mag uiten, zonder bang te hoeven zijn om uitgesloten te worden.
De standpunten van iedereen moeten respectvol en goed overwogen worden. Het hoofddoel van discussies in de gemeenschap en in het parlement moet zijn dat, hoe groot de verschillen ook zijn, wij uit die discussies sterker, hechter en met meer eenheid en meer vertrouwen komen. Het opheffen van geschillen en wederzijds wantrouwen moet altijd ons leidende principe blijven.
Overeenstemming moeten we bereiken door onderhandelingen, en niet middels opruiende toespraken.
Het grootste deel van de bevolking wil leiders zien die verantwoord handelen en die op verantwoorde manier praten. De massa wil begrijpen wat er gaande is.
Leiderschap valt uiteen in twee categorieën:
Degenen die inconsequent zijn, van wie acties niet voorspeld kunnen worden, die vandaag instemmen en het morgen verwerpen en degenen die consequent zijn, die eergevoel hebben en een visie.
Na het ontwikkelen van een visie is het een tweede taak van een leider om een aanhang te ontwikkelen om zijn visie te verwezenlijken en het proces met doelgerichte teams te leiden.
In onze gemeenschap bevinden zich goede mannen en vrouwen die deze taken kunnen uitvoeren waarmee ze de gemeenschap kunnen dienen. Een echte leider moet zijn uiterste best doen om spanningen te verminderen, vooral als hij te maken heeft met gevoelige en gecompliceerde aangelegenheden. Tijdens iedere onenigheid kom je uiteindelijk op een punt waar geen enkele partij helemaal goed of helemaal fout is. Als het sluiten van een compromis het enige alternatief is voor diegenen die echt vrede en stabiliteit willen, moet dat gebeuren.
Wij zijn nu op het punt beland waar de regering de meerderheidssteun in het parlement heeft verloren. De gebruikelijke oude manier van hervorming begint nu plaats te vinden. We tellen de zetels, kijken wie met wie wil of kan samenwerken, om zo tot een uitkomst van elf of meer zetels in het parlement te komen. Overal wordt gespeculeerd over de nieuwe samenstelling. Groepen in de gemeenschap die genoeg hebben van het amateuristisch politiek handelen, hebben het over een ‘zakenkabinet’, wat dit ook precies moge inhouden.
Maar er is nu sprake van urgentie, mede gezien de aanwijzing van de Rijksministerraad, en een dreigende ‘Algemene Maatregel van Rijksbestuur’. Deze maatregelen zijn het gevolg van onze grote problemen veroorzaakt door onze niet-sluitende begrotingen en onze noodlijdende fondsen. Wij kunnen er niet onderuit. En de tijd dringt.
Is dit dan niet het juiste moment om oude methoden los te laten en te komen met een pakket urgente zaken, en dit pakket als uitgangspunt te gebruiken voor de samenstelling van een nieuw kabinet? En dit nieuwe kabinet afhankelijk te laten zijn van de steun van een meerderheid in de Staten die de noodzaak inziet om dit pakket te ondersteunen?
De onbuigzaamheid van bepaalde partijen zal het ongetwijfeld moeilijk maken om met iedereen een compromis te sluiten. Deze partijen zullen er koppig op gericht blijven om hun rivalen in diskrediet te brengen of te verzwakken. Met hen is het daarom onmogelijk om tot een compromis te komen, en zij zullen dan ook afvallen. ‘Den tur mondi lo bo keda haña warawara.’
De Statenleden die wel meegaan doen dit omdat ze beseffen dat het gaat om de toekomst van ons eiland met haar 150.000-plus inwoners. Er is geen glorie te behalen in de zware maar noodzakelijke maatregelen die genomen moeten worden. We moeten politieke belangen weten te overstijgen en kiezen voor het algemeen belang en een positieve toekomst voor ons eiland. De geschiedenis zal u hiervoor dankbaar zijn.
Resumerend: een nieuwe aanpak houdt in de eerste plaats in, het samenstellen van een toekomstvisie/urgentieprogramma, en daarna pas volgt het aanstellen van degenen die deze visie en dit programma kunnen en willen uitvoeren. Iedere andere aanpak is gedoemd tot dezelfde oude resultaten die we echt achter ons moeten laten.
Charles Davelaar, Curaçao