Dat ons onderwijssysteem op de landfill ligt, wist ik allang en ik heb ook altijd gezegd dat ik de fraters en de nonnen die mij bont en blauw sloegen om mij vreemde talen te leren, op mijn blote knieën bedank want dankzij hun discipline kan ik vandaag mijn talen goed lezen en schrijven.
Als je vroeger Papiaments op school sprak, moest je midden op de speelplaats in de hete zon in een vuilniston gaan staan zodat de hele school jou kon zien.
Ik kom overal of het nou de nieuwjaarsreceptie van de gouverneur is of de snackbar Chic cu Cha, het maakt mij niks uit, ik ontmoet alle soorten mensen van allerlei rassen en leer elke dag van iedereen.
Zo was ik ook bij de certificatenuitreiking van de best geslaagden van de hospitality sector wat georganiseerd was door Chata en CTB in het Marriott Hotel.
Op zich een prachtinitiatief om de kinderen een duwtje in de rug en een schouderklopje te geven voor de moeite die ze gedaan hebben tijdens het afgelopen schooljaar.
Zo kreeg de best geslaagde een onderscheiding uit handen van Ghatim Kabbara voor zijn uitstekende resultaten als kok.
De arme ziel kreeg een briefje waarin stond alles wat hij cadeau heeft gekregen en van wie. Die jongen bleef haperen en kon niet uit zijn woorden komen en meneer kon het niet lezen omdat het in het Nederlands was!
Een juffrouw moest te hulp komen om het voor te lezen want die jongen kon het niet! En hij was de best geslaagde van die school, het Maris Stella vsbo op Montagne!
Toen ik dat hoorde vroeg ik mij gelijk ook af als deze de best geslaagde is, hoe zou de rest dan zijn? Maar zoals altijd zeg ik: de vis begint te rotten bij de kop.
Als een voetbalteam niet goed speelt moet je het team niet wegdoen maar de trainer, in dit geval een minister van Onderwijs die niet weet wat hij doet en steeds met ad hoc-beslissingen komt die nergens op slaan.
Maar ondertussen hebben we een hele generatie kinderen die straks een diploma hebben die amper hun eigen naam kunnen schrijven. Lang leve Papiaments op school! Geef mij die nonnetjes en die fraters maar.
Mi ta keda hari riba e pida baranka aki!
Arthur Donker, Curaçao