Het Sint Elisabeth hospitaal, toen nog gasthuis, ging op 8 december 1855 van start. Dat is bijna 157 jaar geleden. Een van de laatste uitbreidingsprojecten betreft de bouw van de polikliniek, zo rond begin zeventiger jaren, ook al een stevige portie terug in de tijd. De poli staat er nog, maar het allereerste hospitaalgebouw heeft ongetwijfeld plaats moeten maken voor de nieuwere constructies.
Het gebouwencomplex zit dus goed in de jaren en Curaçao heeft ongetwijfeld een nieuw hospitaal nodig. Al een flink tijdje. Kennelijk zijn de instanties die het besluit in dit soort zaken moeten nemen het daarover wel eens. De rest wordt moeilijker.
Om te beginnen kan men het er niet over eens worden waar het hospitaal gebouwd moeten worden. Dit is misschien de voorbode, van hoe de strijd geleverd gaat worden, als er over andere aspecten besluit zal moeten worden genomen. Hoe hevig zal die strijd wel zijn?
Constante discussie en strijd in de opbouw en de uitvoering van projecten ten behoeve van de goede ontwikkeling van de gemeenschap is echter geen goed beleid. Projecten worden daardoor steeds uitgesteld, waardoor de kosten duurder gaan uitvallen, ook maar alleen de inflatie in aanmerking nemende. Maar ook de voordelen van het project op de algehele ontwikkeling van de gemeenschap worden daardoor uitgesteld. Het zijn dan doorgaans de (economisch) zwakkeren in de gemeenschap die daaronder lijden.
Maar waar komt het hospitaal? Belangrijker is de vraag, hoe kan de besluitname hierbij zodanig worden ingekapseld dat een doorlopende discussie over het onderwerp wordt voorkomen. Een opportunistische overeenkomst tussen regering en parlement op basis van een smalle meerderheid (11-10) kan hierbij worden voorkomen door het overeenkomen van een gekwalificeerde meerderheid (volstrekte meerderheid of zelfs een hogere - drie vierde - verhouding).
Gezien het algemeen maatschappelijke belang van bijvoorbeeld een nieuw hospitaalproject of de toekomst van de Isla-raffinaderij, zou het voorkeur verdienen om ook de bevolking haar mening te laten geven. Curaçao heeft in dit opzicht, over staatkundige vernieuwingen, tot zelfs drie keer toe (1993, 2005 en 2009) het referendumgereedschap gehanteerd. Wellicht een te kostbaar instrument in het specifieke geval van een nieuwe hospitaal.
Dan is een enquête, met een extra grote steekproef ter verlaging van de foutmarge misschien een doelmatiger keuze en toch even doeltreffend als een volksraadpleging. Het Centraal Bureau voor de Statistiek kan dan hierbij zowel de deskundigheid als de betrouwbaarheid voor dit onderzoek verlenen. Als ook dit resultaat wettelijk is verankerd, behoeft er dan niet meer over en weer gediscussieerd te worden. Zeker als de enquête een meerderheid met een duidelijke voorkeur van de bevolking laat zien.
Green Town laat door middel van een tekening zien hoe de Isla eruit zou kunnen zien als de olieraffinaderij er niet meer is. Hoe zou een hospitaal te Nieuwe Haven eruit komen te zien met de verkeersverbeteringen en openbare transportmogelijkheden die daarbij horen? Wellicht met een voetgangersbrug over de zuidliggende autoweg, die nabij het Autonomie Monument daalt? En hoe zou het zijn in Otrobanda? De afbeeldingen zouden uiteindelijk in maquettes gerealiseerd kunnen worden ten einde de realiteitsgehalte te verhogen. Dat hoeft niet eens een kostbare ingeving te worden, de studenten van de MTS zouden zoiets kunnen verzorgen.
Dan vrijwaart Curacao zich van eindeloze en nutteloze discussies en is de goede basis gelegd voor de welvarende groei van het eiland.
Hitzig Bazur, Curaçao