De banaliteit van de eerste honderd dagen
Op de eerste plaats valt het op dat niet onze premier maar wederom Statenlid Wiels op de voorgrond treedt om deze fratserige en banale periode van de eerste 100 dagen goed te praten. Ook nu weer lijkt het erop dat hij (Wiels, red.) de toon aangeeft en niet de premier noch de regering.
Het is voor mij onbegrijpelijk dat niemand in de regering zich daarop aangesproken voelt en dat men toelaat dat deze tirannieke querulant het gezicht van ons Staatsbestuur bepaalt.
Op de tweede plaats kunnen de door de heer Wiels aangehaalde wapenfeiten echt niet als noemenswaardige bestuurlijke prestaties worden beschouwd. Stip is toentertijd opgericht om de overheid op afstand te plaatsen van de geprivatiseerde overheidsinstellingen. Het nut van het terugdraaien van dit beleid moet nog bewezen worden. Met het oog op de manier waarop thans wordt omgegaan met de UTS- en CPA-directeur vragen wij ons in ieder geval af of het verwijderen van de afscherming tegen politieke inmenging wel juist is geweest. En waarom geldt de naamsverandering van onze universiteit als een noemenswaardige bestuurlijke verworvenheid? Wat heeft dat in hemelsnaam met goed bestuur te maken? Valt er niets aanmerkelijkers te bedenken?
En dan die enge en misplaatste pronkzucht om aan een bezoek aan de Venezolaanse president eer en glorie te ontlenen, alsof wij zitten te springen en vereerd moeten zijn om een dictator te mogen omarmen die bij herhaling te kennen heeft gegeven dat ons eiland in feite aan de Venezolaanse Staat toebehoord. Die claim op onze soevereiniteit doet onze voorvechter voor de onafhankelijkheid vreemd genoeg echter niets; zijn aanbidding voor Chávez blijft ongeschonden.
Niet alleen slaan al die voorbeelden van Wiels nergens op, bovendien hebben deze 100 dagen duidelijk veel schade aangericht aan ons bestuurlijk imago. Nimmer tevoren leed ons bestuur dermate aan gebrek aan decorum en waardigheid. Dit primitieve 'bo'i palu' -beleid ('onder de
boom'-beleid) danken wij grotendeels aan de heer Wiels die er niet voor schroomt om openlijk en banaal zijn coalitiegenoten te vernederen met platvloerse dreigementen en topambtenaren te schofferen door te roepen dat ze hun bek moeten houden. Recentelijk heeft hij ook nog smalend opgemerkt dat hij dacht dat hij van de PAR af was en dat wat hij als coalitie ervoor in de plaats heeft gekregen nog veel erger is. Dat zijn coalitiegenoten dit soort honende uitspraken van hem accepteren doet mij me afvragen wat erger is:
de tirannie van Wiels of de lafhartigheid en/of het opportunisme van zijn coalitiegenoten.
George Lichtveld, Curaçao
