Er zijn wellicht belangrijker problemen, maar ik wil onderstaande ervaring toch onder uw aandacht brengen. Vorige week arriveerde ik met vier vermoeide en hongerige kinderen via een evacuatievlucht met een militair vliegtuig vanuit Sint Maarten op Curaçao. We werden aanvankelijk keurig opgevangen door hulpverleners. Daarna vernietigde de immigratiedienst deze positieve indruk met een inefficiënte procedure, maar vooral met werkelijk hufterig gedrag, zonder een greintje gevoel voor wat wij doormaakten. Ik wilde er een officiële klacht over indienen, maar vond daarvoor geen aanknopingspunt, ik hoop dat ik ze via deze weg toch bereik en dat ze gevoelig zijn voor openlijke kritiek.
Donderdagavond 14 september meldde ik me met vier uitgeputte Sint Maartense kinderen op vliegveld Hato in Curaçao. Met een notariële machtiging begeleidde ik hen, want ze mochten nog niet zelfstandig vliegen. Ze hadden vreselijke dingen meegemaakt en hun ouders besloten ze via Curaçao naar Nederland te evacueren omdat de situatie op Sint Maarten erg onveilig was.
Nadat we op Sint Maarten van halfzeven ‘s ochtends tot halfzeven ‘s avonds in de brandende zon in een lange rij gewacht hadden, mochten we met een Duits militair vliegtuig mee naar Curaçao. Daar werden we aanvankelijk door vriendelijke hulpverleners opgevangen en onze gegevens werden tot in detail genoteerd.
Daarna volgde de immigratiedienst, in de vorm van een kille, forse vrouw van een jaar of vijftig, die geen enkel gevoel had voor wat wij hadden doorstaan. Na drie kwartier wachten waren al onze gegevens voor de tweede keer genoteerd. ,,Ik wil de kinderen apart verhoren”, sprak ze. Ik had daar wel begrip voor (hoewel: mensensmokkel via een evacuatievlucht?) en bood aan verderop in het zicht van de kinderen te wachten. ,,U gaat hier nú weg!” ,,Maar ik begeleid ...” ,,Nu!” Na deze vriendelijke woorden passeerde ik de douane, waarna ik bij een tafel voor opvang van mensen van Sint Maarten kwam, waar - voor de derde keer - al mijn gegevens werden genoteerd. (,,Waar verblijft u vannacht?” ,,In een hotel.” ,,Wélk hotel?” ,,Dat weet ik nog niet.” ,,Dat wéét u niet??”)
Ik wachtte op de kinderen, die na een half uur werden gebracht door de grimmige immigratiebazin. ,,Bent u hier nog steeds?” ,,Ja. Ik wacht op de kinderen.” ,,U gaat nú naar de uitgang!” En toen ik de kinderen even gedag wilde zeggen: ,,Naar de uitgang!”
Na in het totaal tweeënhalf uur werden de kinderen uiteindelijk in de hal herenigd met hun vriendjes en vriendinnetjes die al eerder arriveerden, het leed was geleden (hoewel de immigratiemevrouw - buiten haar bevoegdheid - nog één keer kwam vragen waarom ik nog niet weg was). Ik kan de neiging Curaçao nog eens te bezoeken inmiddels goed onderdrukken ...

René Dijkgraaf (interim-cardioloog)
Curaçao