Zo luidt de titel van een publicatie uit 1997, van de hand van een groep toen nog yuppies, aan wie ik toen leiding mocht geven. Een van hen realiseerde zich dat twintig jaar zo was verstreken en dat het leerzaam zou zijn om even terug te kijken. Toen (1997) dachten wij dat de eilanden de toekomst in eigen handen hadden en dat het een kwestie was van het hebben van een gemeenschappelijke visie.
In 1997 was het internet nauwelijks doorgebroken en was de mobiele telefoon een raar apparaat. E-banking werd geïntroduceerd. De eerste krant verscheen online. Toch voorzagen wij toen al de netwerksamenleving. Het nieuwe werken. Nieuwe manieren van met elkaar omgaan. Veranderingen in het onderwijs. In 2020 zou er geen raffinaderij meer zijn aan het Schottegat. Ook voorzagen wij dat de misdaad misbruik zou maken de infrastructuur.
Het ging om: de regio, de ‘bario’ (wijk), de school (het leren), het huis, het werken en leven in de toekomst.
De regio onderscheidt zich door het klimaat, de stranden en de vriendelijke mensen. De infrastructuur (haven, luchthaven en ICT) zijn essentieel. De ontwikkeling van het eiland moet duurzaam zijn. Het gaat om preventie van criminaliteit en het bestrijden van internationale criminaliteit. De kansen liggen voor het grijpen. Het is een kwestie van focus. Dat dachten wij toen.
De bario zou in 2020 ingericht zijn voor sociale interactie en de sentro di bario en andere voorzieningen en infrastructuur (loop- en fietspaden, buurtwinkel, etc.) zouden daarin een belangrijke rol vervullen.
De school van de toekomst zou gericht zijn op de globalisering; collaboratie, zelfsturend lerend en permanente educatie. Hierbij speelt technologie een belangrijke rol. Een belangrijk deel van het onderwijs zou op afstand plaatsvinden.
De mens zou steeds meer uren thuis doorbrengen. Dit is het gevolg dat men nu ook (deels) thuis kan werken en leren. De relatie met de buren wordt steeds belangrijker. De technologie wordt geïntegreerd in het huis; alles wordt functioneel.
2020 zou de kennissamenleving werkelijkheid zijn. E-commerce is de norm; alles gebeurt online. In 1997 werd de opkomst van de zzp’er al gezien. Het traditionele kantoor zou verdwijnen en zou vervangen worden door een soort clubgebouw. De organisaties zouden niet meer hiërarchische functioneren maar als een netwerk bestaan.
Het leven zou in 2020 holistischer zijn; werk en vrije tijd zouden moeilijk te scheiden zijn. Mensen zoeken steeds meer naar balans en een gezonde levensstijl; actief in de bario participeren en bewust op vakantie gaan.
Twintig jaar later is vast te stellen dat de trends goed voorspelbaar waren, maar dat Curaçao te weinig lef heeft gehad echt te profiteren van deze trend. Of waren wij te veel bezig met staatkundige veranderingen?
Reeds in 1997, in het tweede deel van de publicatie zagen wij het al aan komen, dat Curaçao moeite zou hebben met de realisatie van de visie, omdat bij verandering men nu eenmaal door een dal van onzekerheid moet gaan. En daar heeft Curaçao altijd moeite mee gehad; Curaçao kiest voor het ongemakkelijke heden, boven een mogelijke briljante toekomst.
De yuppies van toen zijn nu de jongste babyboomers en de jongere generatie dient zich aan. Sommigen van die jongeren waren nog net geboren of gingen amper naar school in 1997. De jonge generatie zijn de ‘digital natives’, talentvol en ondernemend. De droom van een jongere vandaag de dag is een start-up en niet meer een yuppie die het maakt in ‘the corporate world’.
Er zijn toch een aantal trends die mij zorgen baren. Er lijkt minder belangstelling te bestaan voor het algemeen belang. Communicatie tussen generaties (generation-gap) lijkt groter dan ooit. En ‘last but not least’ het intellectuele debat is erg achteruitgegaan. Goeie conferenties zijn zeldzaam geworden. Zo hebben wij getracht een conferentie te organiseren over 2020 (titel: ‘You can only connect them looking backward’. Een citaat van de vader van Apple, Steve Jobs), maar bleek het animo miniem en volsta ik met dit artikel.
De 2020-gedachte is wel levend maar niet op de manier van toen. Wij hebben nog een paar jaar, maar wij moeten uit onze comfortzone komen. Over de continenten heen zijn we vrij gebleven in onze eigen gedachten. Dat besef heeft mij altijd een 2020-gevoel gegeven. Dat is mooi. Zijn we dromers? Ja! Zijn we gek? Ja! Zijn we kunstenaars? Wie weet? Al met al doen wij als eiland onze zin. Wat kan een mens meer wensen?
Miguel Goede
Curaçao