De Curaçaose verkiezings- en bestuursstructuur kampt met twee cruciale mankementen. In de eerste plaats zijn daar de tekortkomingen in de Staatsregeling zelf en in de wetten die daaruit voortvloeien. De Staatregeling bijvoorbeeld schrijft een directe verkiezing voor van de parlementariërs. Het kiesreglement, een wet die uit de Grondwet voortvloeit, ontfutselt dit recht aan de bevolking en speelt het door aan de politieke partijen en wel vanaf artikel 99 ongeveer.
Maar de Staatsregeling/Grondwet doet nog meer: Hij verleent speciale machten aan de ene pilaar van de Trias Politica boven de andere. Bijvoorbeeld: De uitvoerende macht mag het parlement ontbinden. Daarmee is het gedaan met de onafhankelijkheid van de machten tegenover elkaar; geen wonder dat Nederland de rechterlijke macht helemaal apart heeft gezet van Curaçaose beïnvloeding.
De democratische opbouw van onze bestuursstructuur ondergaat hierdoor een schaamteloze verkrachting. En het zijn de politici die het doen en eraan vasthouden; dit is de meest grievende tekortkoming van onze staatsinrichting.
In de tweede plaats is daar het tragische mankement aan de bestuursstructuur zelf. Namelijk het parlementaire democratisch systeem met de coalitie als de manier waarop Curaçao een regering samenstelt. Ten eerste: Het parlementair-democratisch systeem is een ondoorzichtige keuzestructuur, die te veel keuzemacht in de handen plaatst van de partij en met name de partijbonzen, die niet noodzakelijkerwijs een democratische keuze van het parlementslid of de regering van het land voorstaan. Ten tweede wijzen de feiten uit dat de Curaçaose bestuursstructuur, dus het coalitiesysteem, niet bij machte is een stabiel regeringsplatform te vormen. Een stabiel regeringsplatform is de eerste vereiste voor een land dat goed bestuurd wordt. Maar kijk eens naar de realiteit: De geprogrammeerde regeringsduur voor Curaçao is vier jaar. Maar in de praktijk van de bijna 65-jarige geschiedenis van onze autonomie behalen wij een gemiddelde regeringsduur van amper twee jaar. Deze instabiliteit is de voornaamste oorzaak voor de trage ontwikkeling van ons (ei)land in alle opzichten, met name de sociaaleconomische ontwikkeling.
Wat houdt het bovenstaande in? Dat verkiezingen alleen geen oplossing bieden aan de problematiek van de volatiele regering en de zogenaamde zetelroof. Het wordt tijd om de bevolking zelf de gelegenheid te geven via referendum om aan te geven of men een nieuwe Grondwet wilt, die de tekortkomingen van de huidige Grondwet oplossen.
In de eerste plaats zou er een keuze moeten zijn ten gunste van de direct gekozen parlementariër. Geen gedoe meer met restzetels en andere flauwekul. Op de brandstapel met de kiesdeler. Op de tweede plaats zou de bevolking ook, alweer bij referendum, haar voorkeur moeten kunnen uitspreken over een gekozen minister-president en het coalitiesysteem.
De volgende stap is dan een nieuwe Grondwet, waarin de nieuwe structuren zijn verwerkt, met de ingebouwde correctieve instituten tegen wandaden en misdaden. Impeachment bijvoorbeeld. Helaas is het initiatief hierbij in handen van diezelfde politici, die klaarblijkelijk geen belangstelling hebben om de bestuursproblematiek van het Land Curaçao echt op te lossen.
Hitzig Bazur
Curaçao

ADBrief 800