Inmiddels een kleine maand geleden vond er in de Staten van Curaçao iets plaats dat mijn aandacht trok. Ik reageer wat laat, maar soms hebben dingen tijd nodig om door te dringen en te bezinken. Door vijf vertegenwoordigers van verschillende religieuze stromingen werd er in de Staten gebeden.
Ondanks alle ongetwijfeld goede en oprechte bedoelingen, stond dit optreden volgens mij op gespannen voet met het principe van scheiding kerk en staat. Begrijp me goed, ik wens religieuze beleving op geen enkele wijze dood te zwijgen. Ik wens evenmin dat de religieuze beleving uit het publieke leven wordt verbannen en alleen nog achter de voordeur van uw woonhuis kan plaatsvinden. Religie maakt een wezenlijk deel uit van de identiteit van de Yu di Kòrsou en van vele anderen, en dient als zodanig ook gerespecteerd te worden.
Het punt is echter dat kerk en staat ieder hun eigen ‘focus’ en/of domein hebben. Heel kort door de bocht gezegd: de kerk richt zich vooral op het innerlijk van mensen, terwijl de staat de mens vooral van buitenaf probeert te disciplineren. Staat en kerk proberen elkaar hierbij vanuit hun eigen invalshoek, voor zover dit gepast is, tot steun te zijn, maar hiermee wordt niet gezegd dat kerk en staat niet los van elkaar zouden functioneren. Kerk en staat zijn twee gescheiden werkelijkheden en dit is een groot goed in een samenleving. Want door de scheiding van kerk en staat kunnen kerk en staat elkaar scherp houden en bekritiseren als het nodig is. Het voorkomt een ‘verstikkende’ eenvormigheid die ontstaat wanneer de kerk voor de kar van de staat gespannen wordt of andersom. De scheiding van kerk en staat creëert in een samenleving de ruimte waarin mensen zich altijd vrij voelen om vanuit een goed gevormd geweten een eigen individuele afweging te maken inzake talloze vraagstukken die dagelijks de revue passeren. Laten we die vrijheid koesteren. Laat daarom in de toekomst de pastoor en de dominee bidden in de kerken en de parlementariërs spreken in de Staten.
Marc Hooijschuur,
Pastoor Parokia Santa Famia