Ons cultureel visitekaartje stond al decennialang in haar tragisch verval te kijk.
Het straalde schande en schaamte uit naar de KUL-tuur in het ‘nieuwe’ land Pais Kòrsou.
Waar de miljoenen verdwenen en geen geld meer overbleef om onze ziel te redden van bederf en teloorgang. Sentro Pro Arte is niet meer.
Er zou een nationale rouwdag moeten zijn om ons wakker te schreeuwen.
Dat ons een spiegel moet voorhouden dat Sentro Pro Arte niet alleen een gebouw is/was van amusement maar ook een gedachtegoed vertegenwoordigde…dat ons niveau bepaalt.
De kranten melden ‘een trieste aanblik’. Inderdaad… maar al zooooo lang!
Er zou een requiem voor Sentro Pro Arte gecomponeerd moeten worden door de jongeren. Want zij moeten verder leven óp en mét de ruïnes van hun voorouders.
Tenminste áls zij nog terug willen komen na hun studie naar dit ‘self proclaimed’ ‘dushi Kòrsou’.
Maar vooral ook een wijle stilstaan bij hen die dit cultuurmonument zo achteloos en liefdeloos door hun vingers lieten glippen.
De schande is verbrand en weggewist, verkwist en gekist, niet eens gemist…maar de schaamte blijft.

Martie Genger,
Curaçao