Gerard ken ik vanuit mijn Nederlandse tijd. Wij zaten samen in een groep bekende dwarse Nederlanders en traden op bij openbare polemieken. Ik was verrast zijn broer hier later tegen te komen. Rob is nu meer dan tien jaar mijn zeer gewaardeerde norse huisarts. Precies op de dag dat ik me verdiepte in een mogelijke toekomst voor het huidige Sehos-gebied, kreeg hij van mij zijn uitgeleende kruk weer terug. Door een stomme val kneusde ik mijn rechtervoet en liep twee weken ongemakkelijk. In de derde week reisde ik nog gewapend met dat ding voor een lezing over het ‘Wilde Wonen’ naar Amersfoort en ontdekte een buitengewoon groot voordeel. Iedereen was ongekend vriendelijk, gaf voorrang bij in- en uitstappen, er stonden invalidenwagentjes met duwdames klaar, ik mocht ongecontroleerd door de douane, mijn handbagage werd door het vliegpersoneel gedragen en dat malle ding paste precies in het bovenkastje. Neem dus voortaan op reis altijd zo’n kruk mee, je weet niet half hoe aangenaam dat is. Niemand vraagt zich af of je hem wel nodig hebt. Zielig zijn doe je niet voor je plezier, maar vliegen wordt wel een stuk aangenamer. Terug naar Sehos. Mijn huisarts Rob leest wel heel selectief. Ik wil al die ambtenaren niet in dat oude Sehos, God spaar die lui. Maak voor hen efficiënte nieuwe gebouwen of maak er liever één en transformeer in de geest van Spong delen van het oude Sehos tot bejaardenhuis. De rest kan gesloopt, mag althans geen belemmering vormen voor een gezonde ontwikkeling van dat randgebied van Otrobanda. Verbindt het nieuwe ziekenhuis door looproutes met het Brionplein zoals in Barcelona de Ramblas met de oude kathedraal verbonden is. Waarom geen centraal overheidsgebouw? Welke sufkoppen zijn daar tegen? Curaçao is qua inwonersomvang vergelijkbaar met een gemiddelde Nederlandse stad. Die hebben allemaal hun stadhuis, een mooi of lelijk centraal gebouw. Wat is nu weer het probleem, of welke belangen belemmeren hier?
Carlos Weeber, architect,
Curaçao