Een muzikale reis door Otrobanda
Nou moet je niet raar staan te kijken als je denkt te kunnen concurreren met de professionals als ze jou met een korreltje zout nemen.
Hier heeft men gauw de neiging iemand expert te noemen als hij zijn wijsheid van CNN of het internet afhaalt, een beetje vertaalt en dat brengt als zijnde zijn eigen wijsheid.
Zo hebben we experts op allerlei gebied, toerisme, justitie, beveiliging, computers, we hebben zelfs ‘wannabees’ die als revolutionairs beschouwd willen worden en voor schut staan elke keer als ze opkomen voor de zogenaamde onderdrukte groep en hun mond open doen.
De groep Serenada heeft door de jaren heen zich bewezen als een van de beste zangkoren die onze klip rijk is en hebben zaterdag en zondag dat weer waargemaakt door een uitstekende show te presenteren.
Een show die ons letterlijk op een muzikale reis door Otrobanda heeft genomen en ons heeft voorgehouden hoe het leven vroeger was rond de eeuwwisseling.
Op een hele simpele en toch charismatische manier, bracht Harry Moen ons behalve de muziek, de mensen, de typische dingen en gewoontes van vroeger.
Dingen die wij, als Otrobandistas, allang vergeten waren en waar we met weemoed weer aan herinnerd werden.
Harry de perfectionist die, wat wij onze muziek noemen, ontleed en de oorsprong daarvan uitlegt en je gewoon voor verbazingwekkende feiten stelt omdat nou opeens blijkt dat onze kinderliedjes ergens in Wenen begonnen als iets héél anders.
Niet voor niets heeft hij een jaar lang research gedaan in Otrobanda om gegevens te vergaren zodat hij de geschiedenis van Otrobanda kon brengen gebaseerd op de waarheid.
De kleinste details, van de instrumenten, de kleding, de sòpi, de pan ku stobá, geluid, belichting, sfeer, alles, maar dan ook alles, was goed geregeld.
Geen keiharde muziek en schreeuwende mensen en domme opmerkingen.
En waarom?
Omdat het hier gaat om iemand die het conservatorium heeft afgemaakt en zich heeft gestort op onze muziek en cultuur.
En wat zien we?
Iemand van Bureau Cultuur en Opvoeding moest dan per se, tijdens de pauze, zo nodig Harry een oorkonde overhandigen vanwege het 35-jarig bestaan van de groep.
Hier ziet men weer dat we met amateurs te maken hebben. De man kon niet wachten tot het einde van de show om dat plakkaat te overhandigen. Dat zou gepast zijn, maar schijnbaar moest meneer ergens anders zijn of zo en eigenlijk geen tijd hebben voor zulke frivole handelingen.
Het sloeg als een tang op een varken.
Aan Harry en zijn groep Serenada en alle medewerkers achter de schermen een ‘masha pabien’ omdat zij op professionele wijze onze cultuur op hoog niveau naar voren wisten te brengen.
Masha danki Serenada!
Arthur Donker