Als ik ’s ochtends vroeg om en nabij 6.00 uur mijn krant uit de brievenbus haal, lees ik alleen de koppen even, maak dan een heerlijke verse jus d’orange voor mijn vrouw en mij klaar en loop dan met een nog slaperig gangetje naar de slaapkamer.
Vanochtend (gisterochtend, red.) werd dit ritme geheel doorbroken.
Jeugdzorg wegbezuinigd. Op de voorpagina met kapitaalletters. Mijn eerste gedachte was: zijn de regeerders nu allen een stelletje ‘idioten’ geworden of gebleven? Na 10-10-‘10 werd de armoedebestrijding prioriteit nummer één. De media moesten met het nodige sentiment deze zogenaamde armoedebestrijding propageren. O ja, weet de lezer nog dat er een strijd is geweest over wie wel en wie niet het melk mocht leveren aan de scholen? Weet u nog hoe de onvermoeide Nicholls van de school op Seru Fortuna alles heeft gedaan wat in zijn macht lag om de kinderen op zijn school van een goed ontbijt te voorzien? Iedereen was blij dat de overheid de zaak goed wilde aanzwengelen, zodat het particulier initiatief zou volgen. Het tegendeel is waar gebleken te zijn; het particulier initiatief probeerde het logge overheidsorgaan - of organen - in beweging te krijgen. Want er waren talloze commissies benoemd, die in weken-, maanden- en ten slotte jarenlange discussies de armoede zouden moeten gaan bestrijden. En als je iets niet moet doen is dat het benoemen van ettelijke commissies, die wellicht wel of niet betaald werden. Want de overheid had en heeft geen echte ‘visie’ en daarom ook geen ‘missie’.
Ik schrijf uit eigen ervaring van nu 51 lange jaren in het pastoraat, maar ook vele en vele jaren in de justitiële jeugdzorg. Dit mede door het oprichten van de Gezinsvoogdijinstelling op Curaçao, samen met de heer E. Zielinski, indertijd secretaris van de Voogdijraad.
Beste lezers, ik heb aan de frontlinies gestaan van de armoede op Curaçao en ik zat niet alleen maar achter een bureau, maar had ook 100 onder toezicht gestelde kinderen onder mijn verantwoordelijkheid, samen met mijn maatschappelijk werkers, die ook elk zo’n 100 pupillen verzorgden. De overheid was voor ons een bijzonder slechte werkgever, die zo veel keer de deur op slot gooide zodra er een beroep op prioriteitsuitgaven voor gezinnen in bittere armoede gedaan werd.
En als ik dan nu deze kop gelezen heb met daarna de inhoud, hebben mijn vrouw en ik geen zin meer om nog ontbijt klaar te maken.
Jawel, wij mogen niet alles op de overheid afschuiven, maar luister wel naar mijn these: politieke macht is alleen door liefde bij machte om te voorzien aan de basisbehoeften van onze bevolking; reken er dan op dat het particuliere initiatief zeker volgt.
Bon appétit!
Jan Jonkman, Curaçao