Curaçao en de andere partners binnen het Koninkrijk der Nederlanden kennen een universeel gezondheidszorgtype, waarbij het basisprincipe een sociaal uitgangspunt is. Maar hoe betaalbaar is het systeem? Binnen een universeel gezondheidszorgsysteem moeten uitdagingen zoals vergrijzing, prijsverhoging van geneesmiddelen, nieuwe behandelingen en nieuwe ontwikkelingen in de medische kennis en technologie met het nodige inzicht, professionalisme en een creatieve geest aangepakt worden.
Wat ik als praktiserend medicus en voormalig gezondheidszorgadviseur bij de overheid (binnen het kabinet Schotte, red.) binnen het huidige systeem waarneem, maakt mij triest en laat me tegelijkertijd realiseren dat de huidige beleidsmakers noch over inzicht noch over creativiteit beschikken. Als praktiserend huisarts ervaar ik dagelijks de pijn en het leed van de patiënt. Ik heb het over de lichamelijke, geestelijke en de sociale pijn en de noden van de (zieke) bevolking. Zonder dit inzicht en deze ervaring is beleid maken binnen de Curaçaose gezondheidszorg natte vingerwerk of nepotistisch beleid.
Er was politieke lef nodig met de bijbehorende creativiteit en professionalisme om een betaalbaar, duurzaam en uniform ziektekostenfonds te creëren, zeker gezien de komst van een nieuw ziekenhuis. Er is gewerkt aan onder andere het beheersbaar maken van de farmaceutische onkosten met tevens een bezuiniging van ruim 19 miljoen gulden, het operationeel maken van een Cathlab en samenhangende reductie in de onkosten van medische uitzendingen van circa 6 miljoen gulden, het versterken van de poortwachtersfunctie van de eerste lijn met representatieve tarifering, integreren van de tweedelijnszorg in het centrale ziekenhuis en het reduceren van de operationele kosten en effectiever maken van de overheidsfondsen Sociale Verzekeringsbank (SVB), de verzekering van de overheidsdienaren (FZOG) en de basisverzekering ziektekosten (bvz) door fusie van deze drie.
Echter sinds de bewindsvoering is gewijzigd is er weinig blijk van een goed advies, een verbeterd en effectief beleid of zelfs voldoende ruimte voor overleg met beroepsgroepen of professionelen. Verrassend, juist nu de huidige bewindsman van huis uit een arts is. Beleid is wanbeleid aan het worden. Om voorbeelden te geven: chikungunya is een epidemie geworden en heeft onze bevolking overrompeld terwijl er nihil aan preventieve acties zijn ondernomen door de beleidsmakers en uitvoerders van de gezondheidsdienst die ruim van tevoren waren ingelicht door de regionale gezondheid autoriteit Paho. Reparatie van de bvz lijkt meer op destructie ervan. Er wordt lukraak getracht de bevolking meer te ontnemen ondanks de verhoging van de premies: eerst geen Pampers, dan wel weer; er worden ook medicijnen van de preferentielijst afgehaald zonder enige kosten-batenanalyse en voorbijgaand aan alle farmaco-economische inzichten met alle ziekmakende gevolgen voor het volk. Ik hoop dat de medici, die wel de pijn en het leed van het volk kennen opstaan voor hun patiënten en de adviseurs van zowel binnen als buiten het ziektefonds wakker schudden en gedegen beleid eisen; geen nattevingerwerk, onprofessioneel gedrag of oncreatieve acties. Ik zie nu al dat opgelegde ogenschijnlijk besparende beperkingen binnen de bvz een verslechtering van ziekte en een toename van complicaties tot gevolg hebben. Ik heb nog steeds geen artsen in het zwart gekleed, naar Forti zien marcheren.
Yves Schoop,
Curaçao