Die dag was Duitsland Polen binnengevallen. De oorlog tussen Engeland en Duitsland brak uit. Totale verduistering op Curaçao. Er was een radio op de kamer en die werd ingesteld op de Curom. De zusters, onder leiding van zuster Rudolfa, streng maar goed, zaten op mijn bedrand en op de grond te luisteren naar de piloot van het KLM-vliegtuig dat boven Curaçao vloog en controleerde of alles verduisterd was.
Daar klonk het: ,,Meneer Kiés (mijn vroegere chef), wilt u het raam van de keuken dicht doen?” Vijf minuten later: ,,Meneer Kiés, dit is de laatste waarschuwing. Doet u het raam van uw keuken dicht, anders krijgt u een proces verbaal.” Waarschijnlijk vloog dat raam met een geweldige knal toen dicht.
Dat was vrijdagmiddag. Zondagmorgen voelde ik dat ik koorts had en dat mijn rug pijnlijk was. De zuster geroepen en dat gezegd. ,,O, dat is niets, u moet er nog aan wennen.” Ik: ,,Neen zuster, het zijn niet de watten die jeuken, het lijkt mij iets anders.” Gelukkig kon ik bij de thermometer met mijn lange arm. Temperatuur opgenomen en genoteerd. 37, wat later 40, later 38 weer naar 40 en dat ging zo door. Zuster geroepen, zuster kijk eens. ,,Dat mag u niet doen”, zei ze. ,,Ja zuster, maar kijk eens.” ,,Hemeltje”, zei ze, ,,dat is niet goed.”
Dr. Hugenholtz kwam. Ik werd met hulp van vier zusters op mijn linkerzij gezet, rechterbeen recht omhoog, flink gesteund. En Hugenholtz aan de gang. Wat bleek, dat de rand van het gips in de huid was gaan snijden omdat de watten wat verschoven waren. Een infectie. En daaraan gaan de patiënten de hoek om, als dat niet bijtijds wordt ontdekt. De dokter ging dat er even uitsnijden. Zonder verdoving. Mensenkinderen wat deed dat pijn. ,,Wat doe je toch?”, vroeg ik. ,,Ik ben je nagels aan het knippen”, was het antwoord. ,,Dat is de eerste keer dat ik hoor dat ik nagels op mijn kont heb”, kreeg hij tot zijn plezier te horen.
Die goede zusters van het ziekenhuis hebben mij tot 16 maart 1940 vertroeteld. Wat hebben wij gelachen. Op 29 september was ik jarig. Een fles champagne werd meegebracht door een van mijn vrienden. Nu, dat kon ik best hebben, ik lag in het gips! Paters, fraters inclusief de rector pater Hulsman, kwamen op bezoek. Pater Hulsman met een grote pijp. Sigaren overal. Het raam stond wel open gelukkig. Maar het zag blauw van de rook op de kamer van die zieke stakker. Om twaalf uur ging de deur voorzichtig open. De moeder-overste van het ziekenhuis: ,,Pater Rector.” Pater Rector hoorde niets. Nog eens: ,,Pater Rector, het is twaalf uur geweest.” Geen antwoord, niemand hoorde wat. Toen voor de derde maal (luider) ,,Pater Rector! Pater Rector! Het is over twaalven. Meneer Gerharts is ziek. Hij moet gaan slapen.” Pater Hulsman draaide zich om: ,,Hij ziek? Hij is zo gezond als een vis, alleen dat harnas zit hem in de weg.” Maar het gezelschap vertrok. Het was een best feest geweest.
Na drie maanden ging het gips eraf. Het rechterbeen was vel over been. Een röntgenfoto werd gemaakt. Men zag de bout door het dijbeen zitten, keurig alsof het altijd zo geweest was. Hugenholtz was geweldig in zijn sas. Het werden nu drie maanden van pijnlijke oefeningen. Na zes maanden zou ik mogen lopen, dus op 2 maart 1940.
In februari zei ik: ,,Dokter, 2 maart ga ik lopen hè?" ,,Geen denken aan, 2 maart is vrijdag en je weet heel goed dat ik op vrijdag de zware operaties doe. Het wordt de volgende week.” ,,Dokter u heeft gezegd zes maanden en het is op 2 maart zes maanden. Op die dag ga ik lopen, dokter of geen dokter, maar ik ga lopen.” Op 29 februari kwam de dokter. Ging naast mij zitten op bed. Hij deed dat altijd en ging mij dan wat oefeningen laten doen, die soms uiterst pijnlijk waren. Hij deed niets. Ik: ,,Nou, begin nu.” Hij pakte mijn arm en zei: ,,Lopen! Lopen zeg ik je.”
Alle zusters stonden buiten te wachten en daar kwam ik. De gehele lange gang heb ik afgelopen en ook terug. Mijn voeten waren zo zwart als het maar kan door het roet van de schepen dat elke morgen moest worden opgeveegd. Ik geloof dat ik tranen in de ogen had. Een paar zusters stonden te huilen. Hugenholtz’ ogen glinsterden ook. De operatie was een buitengewoon succes geweest. Na een week of twee mocht ik naar Bonaire terug; het werd een goedendag zeggen aan die lieve zusters. Het leek wel alsof het gehele hospitaal stond te kijken toen ik buiten kwam en omhoog keek. (Na 7 maanden)!
Dr. Hugelholtz zei: ,,Nu ga je met twee stokken lopen daar op Bonaire. Gewoon op straat. Je behoeft niet te oefenen. Alleen lopen. Na een poosje kan je een stok weggooien. En dan op een gegeven ogenblik loop je met één stok en dan voel je opeens de kracht in het been schieten. Dan gooi je ook die laatste stok weg.” Het kwam uit zoals hij zei. Met die ene stok liep ik in de Breedestraat, voelde opeens dat de kracht in het been terugkwam en liep zonder stok verder.
Tot 1966 heb ik kunnen tennissen, de ‘Brandaris’ verscheidene malen kunnen beklimmen, scheidsrechter bij voetbalwedstrijden geweest. Het was een wonder. Bij het weggaan zei ik tegen Hugenholtz: ,,Op 31 augustus, de verjaardag van koningin Wilhelmina, ga ik de ‘Brandaris’ op en plant daarboven de grootste Nederlandse vlag die ik kan vinden. ,,Dat kan niet”, zei de dokter. We hebben gewed om een tientje.
Op 31 augustus ging ik de ‘Brandaris’ op en plantte daar een grote vlag.
Het was oorlog. Nederland was ook in oorlog, sinds 10 mei. In het Caribisch gebied voeren allerlei oorlogsschepen, op de duikbotenjacht. Een Engels oorlogschip kwam voorbij aan de noordzijde van Bonaire. De commandant keek met zijn kijker en zag een vlag op de ‘Brandaris’. ,,Gek, daar was tevoren geen vlag! Waarom nu wel?”
Een telegram naar de gouverneur te Curaçao: ,,Wat doet de vlag op de Brandaris?” Gouverneur aan de commandant van het marineschip met dezelfde boodschap.
Wat die commandant toen aan de gouverneur heeft geseind weet ik niet, doch er ging een nogal streng telegram aan de gezaghebber. En die belde mij op: ,,Zeg weet jij iets van een vlag op de Brandaris?" Ik: ,,Ja, die heb ik daar geplant.” ,,Waarom in Jezusnaam? Ben je gek geworden?” Ik: ,,Shon Piet, het is een Nederlandse vlag. Het was op de verjaardag van de koningin en ik heb gewed met dr. Hugenholtz om een tientje en dat heb ik gewonnen.”
Shon Piet van Leeuwen: ,,O, heb je weer eens iets? Je hebt toch ook allerlei gekke dingen. Wat moet ik nu tegen de gouverneur zeggen?" Ik: ,,Heel eenvoudig. Zeg maar dat ik dat heb gedaan vanwege de weddenschap met dr. Hugenholtz en dat ik die gewonnen heb. Dat snap hij dan best.” En daarmede was dit internationale incident afgelopen.
