Onderwijsvakbond Sindikato di Trahadó den Edukashon na Kòrsou dreigt met de recente acties het krediet bij de samenleving te verspelen. De wijze waarop de bond zich maandag opstelde, had veel weg van een machtsspelletje. Kijken wie de langste adem heeft. De bond ging niet in op de uitnodiging van Onderwijsminister Dick (PS) om ’s ochtend bij het ministerie te vergaderen. De bewindsvrouw moest maar naar het vakbondsgebouw komen. Later ging een groep vakbondsleden annex bestuur toch naar het ministerie. Het door de minister voorgestelde overleg ging vanwege gekissebis over de vertegenwoordiging vanuit de bond niet door. Het voorstel was dat drie bestuursleden van de vakorganisatie met de minister zouden vergaderen. Maar Sitek wilde met het voltallige bestuur van acht leden aanschuiven. Ook het aanbod van de minister om gisteren op welk uur ook met Sitek te vergaderen, werd afgeslagen. Vanmorgen spreken de bond en Dick elkaar dan eindelijk, de aangekondigde acties gaan echter vooralsnog gewoon door. Sitek heeft een lijst van 17 pijnpunten, variërend van arbeidsrechtelijke zaken zoals een nieuwe cao, tot aan facilitaire zaken, de inhoud en gehanteerde lesmethodes binnen het onderwijs. Op zich meer dan legitieme zaken, ware het niet dat de financieel-economische situatie van het land momenteel verre van rooskleurig is. En hoe toegewijd de docenten ook zijn, ook zij - net als ambtenaren, tot voor kort een groep ‘untouchables’ met relatief gesproken veel privileges - ontkomen niet aan de door de regering aangekondigde bezuinigingsmaatregelen. De financiële realiteit van de overheid vereist van overheid en vakbeweging flexibiliteit en creativiteit. Leerlingen hebben inderdaad recht op deugdelijk meubilair, veilige schoolgebouwen en goed lesmateriaal. Sitek vraagt daar terecht aandacht voor. In de huidige situatie van beperkte middelen om nijpende problemen structureel op te lossen, zou het de bond sieren wanneer ze niet als een verwend kind de hakken in het zand zet. Het is nu tijd dat de Sitek zich volwassen opstelt om samen met de verantwoordelijke minister de dialoog aan te gaan. Reflecteren prima. Evalueren ook. Maar doe dat in de eigen tijd. Staken is het laatste redmiddel. Het ministerie en de schoolbesturen mogen daarbij best wat kordater optreden en acties onder schooltijd, desnoods via de rechter, verbieden. Schoolgaande kinderen mogen niet de dupe worden van een bond die, over hun rug heen, stelt het goed met hen te menen.