Het moet volgens kenners wel heel gek lopen als regeringspartij AVP, de Arubaanse Volkspartij van premier Mike Eman, vanavond niet wéér als winnaar en waarschijnlijk opnieuw met een absolute meerderheid in het parlement uit de bus komt. In dat geval mag Eman zijn klus afmaken en doorregeren tot 2017. Vox populi vox dei; de stem van het volk is de stem van God. Ofwel de kiezer beslist. De oppositie is niet verenigd en met MEP voorop zelfs danig verzwakt om een vuist te maken of tegenwicht te bieden. Eman en zijn ministersploeg hebben over het algemeen redelijk werk geleverd. Hoewel de economie nog niet op het niveau is van vóór sluiting van de raffinaderij, is er weer sprake van groei. Dankzij de Sociale Dialoog is er meer draagvlak. Het toerisme zit weer volop in de lift. De relatie met het Koninkrijk is verbeterd. Er is veel overheidsgeld gestoken in verfraaiing en opleving. Maar daar hangt ook wel een fors prijskaartje aan. Met de niet weggewerkte overheidstekorten neemt de staatsschuld nog steeds jaarlijks toe en bereikt in 2014 zelfs de zeer zorgwekkend hoogte van bijna 75 procent bbp. Leningen moeten met nog grotere leningen tegen hoge rentes worden afbetaald. Dat dit deels komt door tegenslagen zoals Eman zegt, klopt. Zoals de naar het zich laat aanzien definitieve sluiting van de Valero-raffinaderij. Dat is opgevangen samen met de sociale partners, mede doordat het kabinet het goede voorbeeld gaf door ook te snijden in het eigen, overigens nog altijd veel te riante, pensioen. Maar het is weinig overtuigend als de AVP na vier jaar regeren nog steeds terugwijst naar de ‘erfenis’ van twee MEP-regeringen. De overheidsfinanciën en de burgers zijn het kind van de rekening. Dat Eman dit erkent, blijkt wel uit zijn initiatief om de beteugeling van de structurele begrotingsoverschrijdingen wettelijk te regelen. Het betreft echter slechts een goed voornemen, dat nog daadwerkelijk dient te worden uitgevoerd; en dat kan nog enkele jaren duren. Aruba heeft nu een paar keer een regering gekend, gesteund door de absolute meerderheid van één partij in het parlement. Het grote voordeel is een in potentie slagvaardig politiek bestuur. Maar het nadeel is de automatische neiging tot machtdronkenschap. Het noodzakelijke tegenwicht kan dan alleen komen van de 21 gekozen parlementariërs, in het bijzonder die van de regeringspartij. Op een eenling na binnen de AVP-fractie, die het durfde tegen de begroting te stemmen, laat het Arubaanse parlement zich nog te weinig gelden; de Statenleden zijn nog te veel jaknikkers en onvoldoende kritisch controlerend. Daar moet verandering in komen, wil de Arubaanse democratie zichzelf serieus blijven nemen.