Na de schok van vier maanden terug, toen op 5 mei PS-politicus Helmin Wiels doelgericht om het leven werd gebracht, is Curaçao in dezelfde zaak opnieuw opgeschrikt. Luigi ‘Pretu’ Florentina, die vastzat in verband met deze moordzaak, is niet meer. Pretu werd gearresteerd als verdachte van de moord op Raul ‘Bolle’ Martinez - de vermoedelijke moordenaar van of betrokkene bij de huurmoord op Wiels. Wat al die tijd al werd gevreesd na zijn aanhouding, is uitgekomen. Weliswaar niet door toedoen van een ander, althans volgens het Openbaar Ministerie door zelfdoding. Het is allemaal te afgrijselijk voor woorden en lijkt eerder op een thriller in een ver obscuur land dan anno 2013 Curaçao, waar de schrik nu echt lijkt te zijn toegeslagen. Toch is het een feit dat de zaak drie doden telt: Wiels zelf, Bolle en Pretu. De automatische vraag is waar dit alles eindigt en of justitie nog ‘in control’ is.
De omstandigheden waaronder het een en ander is gebeurd, maken het geheel allemaal extra macaber. Pretu - die waarschijnlijk (te) veel wist - werd uit de zwaar bewaakte militaire kazerne Suffisant gehaald omdat de advocaat hier meermalen dringend om had gevraagd. Hij werd echter niet naar de reguliere gevangenis te Koraal Specht gebracht, maar naar het zonder twijfel minder scherp beveiligde cellencomplex van het verder afgelegen Barber. Daar was meteen al de nodige kritiek op.
De waarom-vragen zijn van toepassingen op alle betrokkenen. Maar kennelijk slaat ook bij het politieke bestuur de vertwijfeling toe. Zodanig dat Justitie-minister Navarro zijn functie beschikbaar stelt. Zijn partij PAIS zegt hier begrip voor te hebben, omdat een minister altijd politiek verantwoordelijk is, maar wijst er wel op dat gedetineerden wettelijk onder het OM-gezag vallen en dat het politiekorps belast was met de bewaking. Ook de grootste coalitiepartij, PS, roert zich. Maar partijleider Asjes, tevens premier, gaat hierin te ver. Hij vindt dat van de politie- en justitieketen alles en iedereen onder minister Navarro niet kan aanblijven. Kortom, de paniek lijkt toegeslagen en er wordt gezocht naar een of meer zondebokken. Paniek is echter altijd een slechte raadgever. Al langer bestaat het vermoeden - en wellicht meer dan dat - dat er lekken zijn in het opsporingsapparaat en zelfs ernstig corruptieve elementen. Daar is emotionele politiek niet tegen opgewassen, daar moet rationeel met sterke hand en het liefst met hulp van buitenaf snel en gedecideerd tegen worden opgetreden, waarbij kosten geen belemmering mogen vormen. De rechtsstaat en het vertrouwen daarin staan immers op het spel.
