Ruim drie weken na de Statenverkiezingen verkeert de formatie van een nieuwe regering van Curaçao in een impasse. Of biedt het door PS-leider Wiels voorgestelde ‘takenkabinet’ een uitweg? De komende dagen zullen bepalend zijn, waarbij - vooropgesteld - de politieke leiders de ratio zullen moeten laten prevaleren boven de emotie. Er staat veel op het spel: de verslechterde overheidsfinanciën en economie schreeuwen om impulsen en gebeurt dat niet dan is vooral de kleine man de dupe; die verliest zijn baan, koopkracht en perspectief. De laaghartige wijze waarop MAN-politicus Cooper - dezelfde ex-minister die doodleuk zegt dat de tekorten ‘een verzinsel’ zijn - op het voorstel reageert, is in elk geval niet de oplossing. MFK-leider en voormalig premier Schotte verklaarde dat ‘geduld het recept is’ toen twee weken terug de bom barstte tussen hem en Wiels en zij elkaar uitmaakten voor alles wat lelijk is. Het bleef daarna even angstvallig stil en alom werd verondersteld dat na deze rituele dans de drie ex-coalitiepartners MFK, PS en MAN elkaar toch wel weer in de armen zouden sluiten. Maar er is weinig tijd voor geduld en terwijl Cooper zijn ziel en partij aan Schotte lijkt te hebben verkocht, oogt de breuk tussen Wiels en Schotte voorlopig definitief. Ieder 5 zetels, samen goed voor 10 van de 21, moet een nieuwe coalitie dus linksom of rechtsom worden gevormd. MFK had met de onvoorwaardelijk steun van MAN (2) de beste papieren. En voor de overige partijen was het of in zee met een ‘schreeuwer’ of met een ‘besmet regeerder’ (of, zoals PAR van De Jongh-Elhage die haar zetelaantal zag halveren tot 4, de oppositie). PAIS, de partij van Rosaria die 4 zetels behaalde ten koste van PAR, houdt de geur van misdaad liever op afstand en blijkt - waarschijnlijk enigszins tot eigen verrassing - toch wel te kunnen praten met Wiels. En Davelaars PNP ziet kans met de steun van 1 zetel een volle ministerspost binnen te slepen. Toch is 10 geen meerderheid. En dan is er voor verkiezingswinnaar Wiels geen uitweg: terug naar Schotte en Cooper of een tussenoplossing met PAR erbij in de vorm van een tijdelijk takenkabinet van niet-politici als ministers. Een novum. Maar democratisch kan het, als het de steun krijgt van een meerderheid in het parlement. Belangrijker is daarom dat zo’n kabinet - de naam die het krijgt maakt niet uit - vastomlijnde en niet voor meerdere uitleg vatbare opdrachten/taken meekrijgt om de crises effectief te lijf te gaan. Een helder regeerakkoord dus. Een takenkabinet is het proberen waard, om nieuwe verkiezingen te voorkomen en vooral de eenheid en rust terug te laten keren.