Het is de zoveelste keer dat de regering-Chávez haar pijlen richt op Curaçao, althans over de rug van Curaçao op het Koninkrijk en/of op bondgenoot Amerika. Begin deze week werd de bevolking opnieuw opgeschrikt met scherpe verwijten uit Caracas dat een Nederlands militair vliegtuig het Venezolaanse luchtruim tot drie keer toe zou hebben geschonden. Hoewel Venezuela zich al eerder ‘vergist’ had met een vergelijkbare beschuldiging aan het adres van de Verenigde Staten met betrekking tot een vanaf de USFOL-basis op Hato opgestegen toestel, is er in eerste instantie toch even die vertwijfeling: zou het waar zijn? Ook omdat het in het verleden wèl was gebeurd, wat door het Pentagon toen direct werd erkend. Inmiddels hebben het ministerie van Defensie en daarna demissionair minister van Buitenlandse Zaken, Maxime Verhagen, met nadruk en overtuiging gesteld dat er van schending geen sprake is. Eerder al was er van president Hugo Chávez in Kopenhagen de ongekend felle uithaal richting het Koninkrijk. Waarom doet regeringscentrum Miraflores dit? Wat schuilt hier achter? Wat zijn de diepere bedoelingen van het Venezolaanse staatshoofd? En waarom moet hij telkens ons hebben? De verbale oorlog met het Witte Huis in Washington is bekend – ten tijde van Bush, maar ook toen Obama aan de macht kwam. En dat dit (deels) voor lokale consumptie is bedoeld, om de aandacht van de vele binnenlandse problemen af te leiden, kan ook nog wel worden begrepen. Maar aantoonbaar onwaarheden verkondigen, gaat op den duur ten koste van de (internationale) geloofwaardigheid. Het zich helemaal niet aantrekken, kunnen de Nederlandse Antillen en Aruba de aantijgingen van Chávez en zijn ministers echter niet. Het is het grootste buurland, waar al eeuwenlang goede betrekkingen mee worden onderhouden. Een buur tevens, die grote economische betekenis heeft voor Curaçao. Vooral ten aanzien van de olieraffinage en in iets mindere mate het toerisme. Een land dat bovendien op steenworp afstand ligt en dat zich de afgelopen jaren fors heeft bewapend en de wereld dit regelmatig heeft laten weten. Het is een goede zaak dat Willemstad, Oranjestad en - waarschijnlijk mede op verzoek van beide - vooral ook Den Haag zich niet uit de tent laten lokken en er alles aan doen om escalatie te voorkomen door de netelige kwestie telkens te downplayen. Hoewel de incidenten en de frequentie ervan net zo goed een ondiplomatiek hard antwoord zouden kunnen opleveren. Maar dat is waarschijnlijk waar Chávez op uit is. Het Koninkrijk moet dus volharden in pogingen om de president himself te spreken te krijgen.