Het Sehos, waar élke burger op dit eiland van afhankelijk is, mag niet zijn wat het wel is: een slangenkuil. Er zijn weinig plekken op het eiland, zelfs niet in regeringscentrum Fòrti, waar op zo weinig vierkante meters zo veel belangen spelen en tegen elkaar uitgespeeld worden. Er is de Raad van Bestuur (RvB), de Raad van Toezicht (RvT), de specialisten - al dan niet vertegenwoordigd in of juist gebroken met de medisch specialistenvereniging VMSC; en al dan niet in dienst van Sehos of met een eigen ofisina. En er is de medische staf, de verpleegkundigen met hun vakbond CBV, de minister van Gezondheid, de Inspectie Volksgezondheid, Raad voor de Volksgezondheid, de Sociale Verzekeringsbank (SVB), particuliere verzekeraars, het consortium van financiële instellingen als banken en pensioenfondsen, leveranciers van (medische) producten, waaronder geneesmiddelen et cetera. Al decennia kampt het enige algemeen ziekenhuis met financiële tekorten en moet het ook nog eens zelf opdraaien voor de jaarlijkse miljoenen die de onverzekerden kosten. De laatste jaren is onder ‘snijder’ Javier Hernandez, algemeen directeur, veel gedaan aan efficiëntie - soms bijna tot aan het absurde toe - om maar break even te draaien. Aan ‘bouwen’ heeft het daarom ontbroken, maar dat gebeurt dan nu eindelijk - na diverse valse starts - met het pal naast Sehos gelegen Hospital Nobo Otrobanda (HNO). Dat nieuwe ziekenhuis wil iederéén, maar brengt nog eens extra partijen, belangen en complexe problemen met zich mee. Zoals de bouwer, de omstreden locatie, uitvoeringsorgaan Usona dat de regie over het HNO-project heeft, adviesbureaus, de overheid als financier (die volledig kiest voor de lage Nederlandse rente en de lokale banken buitensluit), de grondeigenaren, de ontwerpers et cetera. Om buurtbewoners, de winkeliersvereniging en stichtingen die zich opwerpen voor het behoud van oude panden - al dan niet monumenten - niet te vergeten. Statenleden, van coalitie én oppositie, en de veeltallige media hebben allemaal een opinie en weten stuk voor stuk wat er volgens hen zou moeten gebeuren. Maar dóen het niet. Steken geen hand uit. Althans geen constructieve hand. In en rond het Sehos broeit en bloeit daarom het conflictmodel. Jaloezie en afgunst winnen het van ere wie ere toekomt en gunnen wie iets gegund moet worden. Daarmee win je de ‘oorlog’ niet. Daarmee gaat het Curaçao niet lukken. Op die manier staat straks dan hopelijk wel een gloednieuw ziekenhuis, maar is de slangenkuil slechts verplaatst. Om hier uit te komen, dienen - zoals altijd - de hoogsten in gezag hun verantwoordelijk te nemen en het goede voorbeeld te geven. Te beginnen met de minister die het Sehos recentelijk geen goed heeft gedaan door publiekelijk te spreken over het zeer nabije faillissement van het ziekenhuis en idem door openlijk zijn vertrouwen in de top (RvB) op te zeggen. En het dan collectief gek vinden dat de Nederlandse bewindsvrouw van Volksgezondheid het Sehos en de Curaçaose gezondheidszorg ondermaats noemt en voor de BES-eilanden uitwijkt naar Colombia. Het begint met onderling vertrouwen. Een eerlijke en oprechte handreiking. Constructieve en transparante samenwerking. In het belang van de patiënt; dat zijn wij allemaal.
