Beter een goede buur dan een verre vriend. Dit gezegde geldt nog altijd en dat is ook van toepassing op de relatie van Curaçao, Aruba en Bonaire met de buurlanden in Zuid-, Midden- en Noord-Amerika. Maar dan dienen de buren zich over en weer uiteraard wel aan de regels en afspraken te houden; aan de onderlinge afspraken én aan de internationale verdragen.
Venezuela, ‘het grootste buurland van het Koninkrijk’, lijkt zich op het moment weinig aan te trekken van diplomatieke codes. Zonder dat de regeringen en bevolkingen van de ABC dit wensen, zijn de consuls-generaal vanaf de eilanden bezig een conflict met Washington te beslechten. Het is in de internationale betrekkingen ‘not done’ om andere naties en hun burgers te betrekken in een dispuut dat in het geval van Venezuela-Amerika eigenlijk al langer het karakter heeft van een koude oorlog. Erger is het als dit gewoon dóórgaat, zelfs nadat prominente Curaçaose politici/parlementariërs en zelfs de minister-president van het land waar de consul te gast is, hier ernstig bezwaar tegen maken; een paar dagen later zelfs gevolgd door eenzelfde actie van de Venezolaanse diplomatieke post op zustereiland Bonaire.
Het gaat hier in het eerste geval om het autonome land Curaçao, onderdeel van het Koninkrijk, en in het geval van Bonaire om een integraal deel van Nederland. Het getuigt van weinig respect voor het land waar de consul resideert om een handtekeningenactie tegen een bevriende natie van het gastland op touw te zetten en hiermee vijandigheid op een ander territorium te creëren. Dat zou in Colombia, Canada, Duitsland of Japan ook niet worden getolereerd, zeer waarschijnlijk niet eens zijn geprobeerd, wetende dat een dergelijke actie direct kan en zal leiden tot het vriendelijke doch dringende verzoek om het land te verlaten. Het is dan ook onbegrijpelijk dat het ministerie van Buitenlandse Zaken in de Venezolaanse hoofdstad Caracas hier niet tegen optreedt, dit kennelijk toelaat en in het ergste geval wellicht zelfs aanspoort. Daarmee worden niet alleen de verhoudingen tussen Venezuela en de Verenigde Staten op scherp gezet, maar worden onnodig ook kwetsbare derden hierin meegesleept. Amerika noch Venezuela, noch welk ander land dan ook, mag zich dergelijke vrijheden en/of rechten toe-eigenen, al dan niet vanuit een zekere arrogantie ervan uitgaande dat de ABC zich hiertegen toch niet (heftig) verzetten.
Op Aruba heeft de Venezolaanse regering van president Nicolás Maduro - door wijlen Hugo Chávez aangewezen als zijn opvolger - zo haar invloeden. Niet alleen is ook in Oranjestad zonder enige vorm van ethiek een protestactie tegen VS-president Barack Obama begonnen, het is kennelijk ook gelukt om het naïeve Statenlid Glenbert Croes (MEP) over te halen daar actief aan mee te doen. De Arubaan Croes, met het Nederlandse/EU-paspoort, heeft daarmee zijn partij, land en het Koninkrijk zeker geen dienst bewezen door zó kleur te bekennen. Dat hij nu terugkrabbelt en - what else is new? - de media ervan beschuldigt de kwestie groter te maken dan het is, komt zeker niet geloofwaardig over. Croes, zoon van de legendarische onderwijzer/politicus Gilberto François ‘Betico’ Croes die Aruba leidde naar de autonome status die het eiland vandaag de dag heeft, moet beter weten. Zijn vader en ook anderen vóór hem hebben - al vanaf de jaren voor het Statuut - decennia gestreden ‘bas den nos mes kas’ (baas in eigen huis) te zijn. Het Statenlid Croes was eerder namens de niet meer bestaande partij OLA minister en afgezien van zijn ondermaatse en vaak zelfs dubieuze prestaties als politiek bestuurder, behoort hij de internationale protocollen en gedragsregels te kennen. Maar bovenal te weten dat Aruba, Bonaire en Curaçao het best gediend zijn - en dit met betrekking tot het grote buurland Venezuela al eeuwen zijn - met volstrekte neutraliteit.
Dit zal ook, opnieuw, de boodschap zijn geweest die de Curaçaose premier Ivar Asjes (PS) gisteren had voor de in regeringscentrum Fort Amsterdam ‘uitgenodigde’ Venezolaanse consul in Willemstad. Met de focus op voortzetting van de bestaande samenwerking tussen beide landen. Een correcte diplomatieke boodschap. Niet alleen een goed verstaander, maar ook een goede buur heeft maar een half woord nodig.